ฉันวิ่งตามหลงเจียวไปอย่างรวดเร็ว ลมหายใจหอบแต่จังหวะเท้ายังไม่หยุด
“นี่คือทางลับจริง ๆ เหรอเนี่ย?” ฉันถามอย่างทึ่ง
“ท่านช่างเป็นองค์หญิงน้อยที่ฉลาดจริง ๆ ค่ะ”
หลงเจียวไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ แล้วพาฉันมุดลอดช่องแคบหลังชั้นหนังสือ
ด้านในคืออุโมงค์เรืองแสงสีฟ้าอ่อน เส้นทางแคบและลึกลับ น้ำแข็งบนผนังข้างทางส่องแสงตามจังหวะการก้าวของเรา เสมือนมีชีวิต
“นี่คืออุโมงค์ลับที่เชื่อมต่อทุกส่วนของวัง” เธอกระซิบ
“เฉพาะคนในราชวงศ์เท่านั้นที่รู้จักมัน”
เสียงฝีเท้าของเรากระทบผนังน้ำแข็งแผ่วเบา แต่ใจฉันกลับเต้นดังจนเหมือนจะได้ยินมันสะท้อนออกมา
“ข้า...ไม่ใช่องค์หญิงแท้” เธอเอ่ยขึ้นหลังเงียบไปนาน
“ข้าเป็นเพียงลูกบุญธรรมที่พี่สามรับมาเลี้ยง”
คำพูดของเธอนั้นเรียบง่าย แต่ฟังดูเศร้าเกินวัย
“พี่สามไม่เคยพูดว่ารักหรือห่วงใยข้า แต่ทุกคืน...เขาจะมาดูข้าก่อนนอนเสมอ”
“เขาคงคิดว่าข้าไม่รู้ตัว…”
เธอหยุดที่ทา
