ฉันยืนอึ้งกับคำพูดของหลงอวิ๋น... สมองกำลังตีความถ้อยคำของเขาอย่างวุ่นวาย แต่หัวใจของฉันกลับเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาเต้นอยู่ตรงหน้าตัวเขาเสียให้ได้
สายตาของเขามั่นคง หนักแน่น และบ่งบอกถึงความจริงจังในระดับล้านเปอร์เซ็นต์ ราวกับทุกคำพูดที่หลุดจากปากนั้นถูกหล่อหลอมด้วย ‘ความรู้สึกที่แท้จริง’
เขาหมายความว่าอะไร...กันแน่...?
“ท่านแน่ใจแล้วเหรอคะ... ที่เลือกฉัน?”
เสียงฉันสั่นเล็กน้อย ไม่ได้ด้วยความกลัว... แต่ด้วยความไม่เข้าใจ
“ท่านเป็นถึงองค์ชาย... น่าจะมีสาวงามมากมายในวังมาให้ท่านเลือก”
ฉันหันไปมองดอกกุหลาบน้ำแข็งที่ยังคงกลีบแน่นอยู่บนแท่นหิน แล้วหันกลับมาสบตาเขา
“ฉันก็แค่คนที่มาจากโลกอื่น... ไม่มีฐานะ ไม่มีพลังพิเศษ ไม่มีอะไรเทียบเท่ากับท่านได้เลย”
หลงอวิ๋นไม่ตอบในทันที — แต่เขาก็ไม่ละสายตาไปแม้แต่นิดเดียว กลิ่นหอมอ่อนของหิมะและซีดาร์แทรกซึมมากับลมหายใจของเขา เมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้จนฉัน
