เมื่อปลายนิ้วของฉันแตะสัมผัสกับมือขององค์ชายหลงอวิ๋น ความเย็นแผ่วเบาก็ไหลรินเข้าสู่ผิวกาย ไม่ใช่ความเย็นเฉียบที่กัดกร่อน แต่เป็นเย็นละมุนละไม... คล้ายกับหิมะแรกที่ตกต้องผิวโลกในยามเช้าของฤดูหนาว แผ่ซ่านด้วยความสงบมากกว่าความหนาว
เขาพาฉันก้าวออกจากห้อง ผ่านบานประตูเปิดสู่ระเบียงด้านนอก ทันทีที่แสงจันทร์สาดกระทบผิวตา ฉันก็เผลอกลั้นหายใจ —
ระเบียงกว้างทอดยาวล้อมด้วยม่านหิมะเรืองแสง ดอกบัวน้ำแข็งลอยละล่องอยู่ในอากาศ ไหวเอนเบา ๆ ดั่งมีเสียงดนตรีเงียบงันบรรเลงนำ ช่วงกลางระเบียงมีโต๊ะหินอ่อนสีขาวเนียนวางอยู่ ถัดไปคือเก้าอี้สองตัวประดับผ้าไหมเงิน แสงจันทร์เต็มดวงทอประกายลงมาจนทั้งฉากรอบตัวดูราวหลุดจากความฝัน
องค์ชายหลงอวิ๋นเชื้อเชิญฉันนั่งด้วยกิริยาสง่างาม ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม แล้วรินไวน์สีฟ้าใสลงในแก้วคริสตัล ที่แสงสะท้อนนั้นระยิบระยับราวกับกลุ่มดาวตกลงมาอยู่ในถ้วยเดียว
“ไวน์ดอกบัวน้ำแข็ง” เขา
