ณ ห้องบรรทมส่วนตัวของหลงอวิ๋น
พระราชวังเทียนหลง – ยามรุ่งอรุณ
แสงแรกของวันค่อย ๆ สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านแพรบางสีขาวเงิน ทาบลงบนผิวเปลือยเปล่าของสองร่างที่นอนแนบชิดกันบนเตียงผ้าไหม ราวกับเทพแห่งแสงกำลังรับรู้ถึงคำมั่นสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ที่เพิ่งถูกผนึกไว้ในราตรีก่อนหน้า
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ชั่ววินาทีแรกยังรู้สึกเหมือนฝัน...แต่ความอบอุ่นจากร่างกายแกร่งที่โอบกอดอยู่ด้านหลังก็ยืนยันกับฉันว่านี่คือความจริง
ร่างของหลงอวิ๋นยังคงแนบชิดอยู่กับฉัน เรือนกายแข็งแรงแต่เปี่ยมด้วยไออุ่น ลมหายใจของเขารินรดต้นคอฉันเบา ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ
ฉันขยับเล็กน้อย เขาก็ลืมตาขึ้นราวกับเฝ้ารออยู่แล้ว
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องสบฉันด้วยแววตาอ่อนโยนเกินกว่าจะเป็นของมังกรผู้เคยเย็นชา มือแกร่งยกขึ้นลูบเส้นผมฉันแผ่วเบา
“ตื่นแล้วหรือ เจ้า” เขาถามเสียงนุ่มทุ้ม
ฉันยิ้มจาง ๆ “ท่านเฝ้าฉันหรือคะ”
“ข้าแค่อยากมองเจ้า” เขากระชับ
