หลงอวิ๋นยิ้มกว้างขึ้น เมื่อได้ยินน้ำเสียงกระตือรือร้นของฉัน—รอยยิ้มที่หาได้ยากจากใบหน้าอันเย็นชาของเขา
“เช่นนั้น ไปกันเถอะ” เขากระชับมือฉันแน่นขึ้น
“แต่เราจะไม่ใช้ม้าหลวง หรือรถม้าอย่างที่ผู้คนคาดคิด... ข้าจะพาเจ้าไปในแบบที่ข้าชอบที่สุด”
เขาพาฉันมายังมุมหนึ่งของสวน ที่ใต้ต้นไม้น้ำแข็งสูงตระหง่าน มีแท่นหินอ่อนวางอยู่กลางลาน
“ยืนบนนี้” เขากล่าวเสียงเรียบ แต่นัยน์ตากลับเปล่งประกายบางอย่างที่ฉันไม่เคยเห็น
ฉันก้าวขึ้นไปยืนข้างเขา หัวใจเต้นแรงอย่างไร้เหตุผล
“จับมือข้าไว้แน่น ๆ” เขากระซิบ
เมื่อเรายืนประจันกับสายลมหนาว บนแท่นหินอ่อน หลงอวิ๋นยกมือขึ้น ร่ายเวทบางอย่างแผ่วเบา
ทันใดนั้น เกล็ดหิมะก็เริ่มหมุนวนรอบตัวเรา กลายเป็นวงพายุเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ โอบล้อมราวกับม่านแห่งเวทมนตร์
“ว้าว~!” ฉันเผลอร้องออกมา ดวงตาเบิกกว้าง
“อย่าตกใจ...” เขากระซิบใกล้หู
“เจ้าจะรู้สึกเหมือนตัวเบาลงนิดหน่อย”
เมื่อ
