ภายในห้องพิธีชงชา — หลังจิบชานั้น ความเงียบงันปกคลุมพวกเราราวกับจักรวาลทั้งจักรวาลหยุดหมุน ฉันกับเขานั่งเคียงกัน โดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากริมฝีปากทั้งสอง...
...จนฉันตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบเอง
“ท่านเชื่อเรื่องพวกนี้เหรอคะ?”
เสียงของฉันนุ่มเบาเหมือนเสียงกระซิบจากใบไม้ในคืนจันทร์
“ในโลกของฉัน ฉันเคยเป็นหมอดูไพ่ทาโรห์มาก่อน” ฉันเอียงคอมองเขา พร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ บนมุมปาก
“ส่วนมากฉันเปิดไพ่ทำนายดวงของคนอื่น... แต่ฉันไม่เคยกล้าเปิดของตัวเองเลยค่ะ”
ใครจะกล้ากันเล่า... มันน่ากลัวออก
ถ้าดันเปิดแล้วเห็นว่าอนาคตมีแต่หายนะ... หรือว่า—
หลงอวิ๋นขยับตัวเบา ๆ แล้วเคลื่อนกายมานั่งใกล้ขึ้น ดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นสะท้อนแสงจากเปลวไฟในกระถางชา ทำให้มันดูคล้ายคลื่นน้ำแข็งที่เคลื่อนไหวได้
“หมอดูหรือ... น่าสนใจ”
“งั้นเจ้าคงเข้าใจดี ว่าบางสิ่งในโลกนี้... ไม่อาจอธิบายได้ด้วยเหตุผล”
โว้ย... ทำไมคำพูดธรรมดา
