Episode : [1/3]
422 Words
“แล้วนี่อยู่ปีหนึ่งใช่มั้ย ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ พี่ชื่อเมฆ ไอ้นี่ชื่อปราบ ส่วนไอ้นี่ชื่อนาวิน พวกพี่อยู่ปีสามนะ” พี่เมฆแนะนำเพื่อนเขาทีละคน พี่ปราบดูท่าทางจะใจดี เพราะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้พวกฉันทันทีที่ถูกแนะนำตัว แต่พี่นาวินนี่สิ...หน้านิ่ง แถมสายตาคมที่มองมาทางฉันยังแอบทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่าขึ้นมาเฉยเลย
“พวกเราอยู่ปีหนึ่งค่ะ หนูชื่อขนุน นี่ออม ส่วนนี้ข้าวหอม” ขนุนผายมือแนะนำตัวฉันกับออมพร้อมกับพูดด้วยเสียงสอง มันคิดว่ากำลังประกวดทิฟฟานี่อยู่รึไงน่ะ ไม่ต้องมีมารยาทขนาดนั้นก็ได้มั้ง
“มึง กูหิวข้าว” ฉันหันไปสะกิดแขนขนุนยิก ๆ อย่างเร่ง ๆ มันจะยืนคุยอีกนานมั้ย ท้องร้องหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
“เป็นชะนีก็อยู่เฉยๆสิไอ้ข้าว” ขนุนหันมาขมุบขมิบปากบ่นใส่ฉันทันที ฉันเลยได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แทน ตามใจมันหน่อยก็ได้นานทีมีผู้ชายให้แทะเล็ม
“งั้นเย็นนี้เราคงเจอกันที่ห้องประชุมนะ” พี่เมฆพูดจบก็เดินไปกินข้าวของตัวเองต่อที่โต๊ะข้าง ๆ แต่สายตาของฉันดันบังเอิญสบกับสายตาคมดุดันของพี่นาวินเข้า ฉันกัดริมฝีปากล่างและขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทำไมเขาต้องยกยิ้มมุมปากแบบนั้น แถมยังมองฉันด้วยสายตาคมเจ้าเล่ห์แปลก ๆ ด้วยวะ หรือฉันคิดไปเอง...
“ไอ้ข้าว ไหนหิว ยืนเหม่ออะไรอยู่น่ะ” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเรียกของออม แล้วหันไปนั่งกินข้าวของตัวเองด้วยความรวดเร็ว กว่าจะได้กินข้าว นี่เกือบจะถึงเวลาเรียนบ่ายอยู่แล้วนะ เพราะไอ้เรื่องไร้สาระบ้าบอนั่นแท้ ๆ เลย ให้ตายเถอะ
“เย็นนี้มีประชุมปีหนึ่งด้วยเหรอ” ฉันหันไปถามออมกับขนุนทันทีที่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ถึงคำพูดของพี่เมฆเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“อาจารย์ก็บอกก่อนเลิกคลาส นี่มึงตั้งใจเรียนจริงมั้ยเนี่ย” ขนุนหันมาบอกฉัน แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย อะไรวะ แค่ถามเพื่อความแน่ใจเอง เอ่อ...แต่ก็ไม่ได้ยินที่อาจารย์พูดจริง ๆ นั่นแหละ สงสัยนั่งหลับในอยู่แน่เลย
- Writer
