ลองรักเพื่อน

ตอนที่ 4 / ซ้อมเป็นซ้อ

ผมขับรถพาลินมาที่ตลาดในตัวเมืองของจังหวัดเพื่อมาหาซื้อเสื้อผ้า ไม่ใช่ว่าลินไม่มีเลย แต่มีติดรถก็แค่ผ้าชุดเดียว

ระยะทางมาถึง มือถือของลินสั่นตลอดเพราะเจ้าตัวมันตั้งระบบนั้นไว้ ผมไม่รู้ว่าใคร เพราะลินไม่ได้หยิบมาดู แต่เธอโยนไปทางเบาะหลัง แล้วเปิดกระจกหันหน้าออกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์

"จะอยู่กี่วัน"

ผมถามลิน ที่กำลังเลือกซื้อกางเกงยืนส์รัดรูปตามที่ชอบใส่

"ไล่?"

เธอหันมาเลิ่กคิ้วใส่ คิดว่าไล่ได้ไง คนเขาก็ถามดี ๆ

"เลิกกวน"

ผมจับไหล่เธอแล้วบีบเบา ๆ

"เล่นนิดเล่นหน่อยไม่ได้ ปล่อยเลย"

คนงามหน้างอ แล้วหันไปเลือกผ้าต่อโดยไม่สนว่าผมจะทำหน้ายังไง

แค่อยากรู้วันชัดเจน จะได้กะเตรียมกักเก็บความสุขกับเธอแค่นั้น ทำไมไม่เข้าใจผมเลยนะ

"พี่ลี...."

เสียงใสดังขึ้นตรงหน้า พร้อมร่างสาวน้อยที่วิ่งเข้ามาหา ยิ้มร่าระคนดีใจ

"น้องควีน มากับใครครับ"

ผมทักทายคล้ายจะสนิท เพราะน้องเป็นหนึ่งในลูกค้าที่ร้าน เจอกันก็ออกบ่อย ทักนิดหน่อยพอเป็นพิธี

"ควีนมากับส้มโอค่ะ พี่ลีมากับใครคะ"

เพราะตอนนี้ ลินมันอยู่ด้านในร้าน น้องจึงคิดว่าผมมาเพียงคนเดียว

"กับเพื่อนครับ แล้วน้องส้มโออยู่ไหนล่ะ"

"ซื้อเสื้ออยู่ทางนั้นค่ะ ควีนเดินมาเรื่อย ๆ เห็นพี่ลีพอดี เลยเข้ามาทักพี่ลีค่ะ"

คุยกันอีกนิดหน่อย น้องก็ขอตัวกลับไปหาเพื่อน น้องเขาน่ารัก พึ่งเรียนปีสามเอง ผมก็ไม่เข้าใจทำไมเลือกมหา'ลัยในจังหวัดนี้ ทั้งที่พ่อแม่ก็มีหน้ามีตาขนาดนั้น แต่น้องคงไม่อยากห่างบ้านแหละ ผมคิดงั้นนะ

"หิวยัง"

ในตอนนี้ ซื้อของกันเสร็จแล้ว ลินเองก็ดูเหมือนจะพอใจที่ได้ของครบแล้ว

แต่ทำไมแม่คุณนิ่งเงียบจัง!

"ลิน....."

ผมเรียกอีกครั้ง แต่เธอก็ยังเมิน

"ร้านไหนอร่อย"

สุดท้าย พอมายืนอยู่กลางโซนขายอาหารที่มีโต๊ะตั้งอยู่กลาง สองข้างทางคือร้านทั่วไป ก๋วยเตี๋ยวสารพัดน้ำ ผัดไทย อาหารตามสั่ง ร้านชาร้านน้ำผลไม้ก็เต็มไปหมด

"ไปนั่งดิ เดี๋ยวไปซื้อให้"

ผมบอกอย่างหวังดี เพราะคนแถวนี้กำลังเข้าคิวต่อแถวรอซื้อข้าวกันเต็มเกือบทุกร้าน

"ไม่ต้อง"

ลินตอบแบบเร็วไว ทำไมเสียงมันขุ่น ๆ

"เป็นไรเนี่ย"

ผมไปยืนข้างหลังเธอ ที่รอซื้อข้าวมันไก่อยู่

"หิว"

ลินตอบแล้วแสร้งเอามือถือมาเล่น คงเพราะรำคาญผมมั้ง อาการเธอบอกแบบนั้นนะ

เอาเป็นว่าผมไม่เข้าใจอารมณ์เธอครับ!!!

(ก็บอกแล้วไง ว่าไม่)

(จะอะไรนักหนา ได้ไปยังไม่พออีกหรือไง)

(ถึงวันก็กลับไปเอง ไม่ต้องยุ่ง)

ผมแอบฟังลินคุยโทรศัพท์ด้วยความไม่เข้าใจ ใครโทรมาถึงทำให้เธอโมโหขนาดนี้

ไหนจะบทสนทานาที่ลินพึ่งพูดไป ผมไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องเธอจริง ๆ

"ลี....."

ลินเรียกผมเสียงดัง เพราะเธอจัดเสื้อผ้าอยู่ในห้องนอนผม และ คงคิดว่าผมอยู่บริเวณหน้าห้อง

ที่แท้ผมแอบอยู่ตรงประตูใกล้ ๆ เธอนี่เอง

"ว่า"

ผมแสร้งสร้างเสียงเดิน ด้วยการย่ำเท้าอยู่กับที่ให้เสมือนว่าพึ่งเดินมา

ลินนั่งอยู่บนขอบเตียง แล้วใช้มือขวาคลึงขมับเหมือนกำลังหนักใจ

"อาทิตย์หน้าว่างมั้ย"

เธอเงยหน้ามาถาม

"มีอะไรรึเปล่า"

ผมถามแล้วขยับเท้าเข้าไปใกล้

"ถ้าว่างก็ไปด้วยกัน ไปอยู่ด้วยหน่อย คนเดียวกลัวสู้ไม่ไหว"

เสียงลินสั่น เหมือนกลั้นอารมณ์ ข่มหยาดน้ำตา ไม่ให้รินไหล

ทำไมกันนะ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเลย

"อืม ไปอยู่แล้ว"

ผมบอกพลางลูบเส้นผมสลวยเบา ๆ อย่างปลอบโยน

ผมพาลินมาที่ร้านด้วยในช่วงเย็น ไม่กล้าให้อยู่บ้าน กลัวฟุ้งซ่านแล้วหนีกลับบ้านไป ผมไม่ไว้ใจความบ้าของผู้หญิงที่น่าจะถูกทิ้งมา

ผู้หญิงเป็นเพศที่สามารถทำได้ทุกอย่าง 'อย่างเลือดเย็น'

"ซ้อมาแบบนี้ จะดีเหรอเฮีย"

โยเดินเข้ามาหาผมที่ห้องทำงาน ผมปล่อยให้ลินอยู่กับกุ๊ก เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน เลยน่าจะเข้าใจกันมากกว่าผู้ชายอย่างผม

"คงไม่มีอะไรหรอก ลินไม่ใช่แนวพวกเขา"

"แต่ผู้หญิงของเฮียทุกคนโดนหมดเลยนะ"

โยแสดงอาการกังวลออกมา ด้วยความที่ว่า ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นผม ผมอยู่ของผมมานานหลายปี แต่ก็ไม่ใช่จะไม่มีเรื่องกับใครเลย

มันจะมีอะไรที่เขาเรียกตัวเองให้ดูยิ่งใหญ่ นั่นคือเจ้าถิ่น

แต่ที่จริงก็แค่เจ้าของร้านคู่แข่งเท่านั้นแหละครับ มันจะมีสายที่ส่งเข้ามาก่อกวนบ้างบางครั้ง ร้านแบบนี้ต้องมีอยู่แล้ว แต่เรื่องที่โยกังวล คือผู้หญิงที่เกี่ยวข้องกับผม ทุกคนโดนเหมือนกัน คือถูกใช้เงินหลอกล่อ แล้วก็โดนคน ๆ นั้นเขี่ยทิ้งอย่างไร้ความหมาย

ผมไม่ได้คิดมากอยู่แล้ว เพราะข้อตกลงของผมกับผู้หญิงเหล่านั้น คือจบกันในคืนเดียว ใคร ๆ ก็ทำกันมั้ยวะ 'ถ้าโสด'

(เออ ชวนเมียมาด้วยก็ได้ จะได้รู้จักกับเมียกูไว้ มีอะไรจะได้ช่วยกัน)

ผมวางสายจากเพื่อนที่รู้จักกันที่นี่ ไอ้พวกนี้ก็นักเลงพอตัว แต่พวกมันก็มีอาชีพ มีงานการมั่นคง ไม่ใช่นักเลงที่มีแต่ห้าวตีน

มาก็ดี จะได้ 'แนะนำเมีย' ให้รู้จัก

"ให้โยเรียกมาทำไม"

ลินเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง เหมือนจะหงุดหงิดนะ กำลังทำอะไรกับกุ๊กสนุกอยู่แน่ ๆ

"ไม่มีอะไร คิดถึง"

ผมว่าพลางมองหน้าเธอ ลินเบ้ปากแรงใส่ผมแรงมากครับ แล้วเธอก็เดินไปทิ้งตัวที่โซฟาอย่างแรงทีเดียว

อารมณ์เหมือนคนเซ็งอะ!

"แล้วทำอะไรถึงเรียกมาไม่ได้"

ผมถาม

"พี่กุ๊กให้เด็กเสริฟแวะซื้อยำปูม้า พอน้องมา โยก็บอกให้กูเข้ามาหามึงเนี่ย มึงก็รู้ว่านั่นของโปรดกู"

เริ่มงอแงแล้วล่ะ

อ้อนซิ จะพาไปกินถึงที่เลย อันนี้ก็ได้แค่คิด

"ขำอะไร คนยิ่งอยาก แล้วมึงอะ ไปบอกลูกน้องเลิกเรียกกูซ้อเลยนะ อธิบายทำหน้าเหมือนเข้าใจ แต่ก็ยังเรียกกูซ้อ"

ลินตวาดแวดใส่ผม จากนั้นก็ต่อว่าที่ใครต่างก็พากันเรียกซ้อ

อันนี้ฝีมือโยแน่ ๆ ไอ้เด็กคนนี้มันรู้งานจริง ๆ สงสัยต้องเพิ่มเงินให้ซะแล้ว

"ซ้อมเป็นซ้อไง ไหน ๆ ก็จะแต่งกันแล้ว"

เพราะผมไม่ปล่อยเธออีกแล้ว

ลินจะต้องมีผัวเป็นตัวเป็นตน แล้วคน ๆ นั้น ต้องชื่อ 'ลี'

"เห้อ ...... จริงจังไปได้ แค่พูดเล่นเอง"

"จะพูดเล่นก็เรื่องของมึง แต่กูจะคิดจริง นั่นก็เรื่องของกู"