มาเฟียร้ายพ่ายรักเมียเด็ก

ว่ากันว่างานแต่งงานของคนสองคนต้องเริ่มมาจากความรัก แต่บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องแต่งงานกับใครสักคนเพื่อผลประโยชน์ ซึ่งเธอกับเขาก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น ใบหน้างดงามไร้ที่ติเชิดขึ้นมาอย่างคนหยิ่งในศักดิ์ศรีทันทีที่เห็นเจ้าบ่าวซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาตนเองด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกราวกับเป็นผีดิบก็ไม่ปาน “ฉันเตือนคุณไว้ก่อนนะคะ ถึงแม้เราจะแต่งงานเพราะผลประโยชน์ แต่ฉันก็ไม่คิดจะแบ่งสามีกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น” เจ้าสาวป้ายแดงเอ่ยบอกเจ้าบ่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้เธอกับเขาแต่งงานกันเพราะเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่ความรัก แต่เฟรียาจะไม่ยอมแบ่งสามีกับผู้หญิงหน้าไหนเด็ดขาด “หึ ผมไม่ได้เลวขนาดนั้น ผมรู้ดีว่าเรากำลังอยู่ในสถานะไหน”  โลแกนเอ่ยเสียงเรียบขณะจ้องใบหน้าของภรรยาที่เขาไม่ต้องการ  เฟรียาได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มหวานคล้ายประชดก่อนจะพูดในสิ่งที่กำลังอยู่ในหัวให้สามีรับรู้ “ก็ดี หวังว่าฉันจะไม่เห็นภาพกอดจูบของคุณกับอดีตแฟนอีกนะคะ คุณโลแกน” “คุณนี่หน้าด้านใช่ย่อย ยอมแต่งงานกับผมทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อครอบครัว คุณเองก็ใช่ว่าจะดี ถ้ารักเธอคนนั้นจริง ๆ แล้วยอมเลิกกับเธอมาแต่งงานกับฉันทำไม” “เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะบุญคุณมันจะได้จบกันตรงนี้ไงครอบครัวของผมจะได้ไม่ต้องติดหนี้บุญคุณครอบครัวของคุณอีก จบกันเท่านี้” “ก็ดีที่ยังจำได้ เอาเป็นว่าเรามันศีลเสมอกัน” “แล้วผมจะทำให้คุณได้รู้ เป็นภรรยาของโลแกน มันไม่ง่ายอย่างที่คิด” “ฉันจะคอยดูค่ะ” เจ้าสาวแสนสวยพูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องที่เตรียมให้คู่แต่งงานใหม่ได้พักผ่อนทันที ทิ้งให้เจ้าบ่าวยืนเข่นเขี้ยวอยู่ในใจเพียงลำพัง  โลแกนมองแผ่นหลังของเฟรียาด้วยความเกลียดชัง เพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องเลิกกับแฟนสาวที่ตนเองรักเพียงเพราะบุญคุณที่ครอบครัวเขาต้องตอบแทนครอบครัวของเธอ ในอดีตริโก้บิดาของโลแกนเคยโดนคนร้ายตามฆ่าและได้รับการช่วยเหลือจากพีพัฒน์บิดาของเฟรียา ทำให้ตระกูลลอเรนส์โซติดหนี้บุญคุณตระกูลพิพัฒนพงศ์ และบอกว่าหากวันใดที่ได้รับความเดือดร้อนให้รีบบอก พวกเขาจะยื่นมือเข้ามาช่วยทันที  แล้ววันนั้นก็มาถึงเมื่อเจ้าสัวพีอยู่ในภาวะใกล้ล้มละลายจึงขอความช่วยเหลือจากริโก้ แต่ทางลอเรนส์โซมีข้อแม้ว่าลูก ๆ พวกเขาต้องแต่งงานกัน ทำให้เฟรียากับโลแกนกลายมาเป็นคู่สามีภรรยาที่เข้าพิธีวิวาห์อย่างคนไร้ซึ่งความรัก งานแต่งงานที่มีเจ้าบ่าวคือ โลแกน ลอเรนส์โซ ทายาทรุ่นสามของ LS Group ซึ่งมีธุรกิจในเครือมากมาย แต่หลัก ๆ ก็คือข้าวของแบรนด์เนมไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า หรือน้ำหอม ชนิดที่คนธรรมดาไม่สามารถเป็นเจ้าของได้เพราะราคาสูงเกินจะเอื้อมถึง กับเจ้าสาวคือ คุณหนูเฟรียา พิพัฒนพงศ์ ลูกสาวคนโตของเจ้าสัวพี หัวเรือใหญ่แห่งบริษัท P Development ซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อันดับต้น ๆ ของประเทศ ซึ่งงานนี้ถูกจัดขึ้นที่บ้านของตระกูลลอเรนส์โซอย่างเงียบ ๆ มีการเชิญแขกมาเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เมื่อพิธีการต่าง ๆ เสร็จสิ้นลงก็ถึงเวลาของการเข้าหอ หลังบรรดาผู้หลักผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายให้คำอวยพรเรียบร้อยจึงทยอยเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คู่บ่าวสาวที่ไม่ค่อยลงรอยกันอยู่เพียงลำพังสองต่อสอง  โลแกนจึงถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็งพร้อม ๆ กับทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหนานุ่มแล้วหลับตา “นี่คุณจะนอนแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะ เรามีเรื่องต้องตกลงกัน” “เรื่องอะไรอีกคุณ นี่มันดึกแล้ว เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง” “ก็เรื่องที่นอนไง ฉันไม่ยอมให้คุณนอนบนเตียงหรอกนะ” “แล้วคุณจะให้ผมไปนอนที่ไหน” “บนพื้นหรือโซฟา” “ฝันไปเถอะ อยากนอนก็นอนเอง ผมไม่นอน คุณนั่นแหละนอนบนพื้นเพราะห้องนอนห้องนี้เป็นของผม คุณคือผู้อาศัยเท่านั้น” “อ๊ายยยยยย คุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ” “แล้วใครบอกว่าผมใช่ ยังไงผมก็จะนอนบนเตียง ถ้าคุณมีปัญหาก็ไม่ต้องนอน ผมโอเค” “ก็ได้ นอนบนเตียงก็ได้ แต่คุณห้ามทำอะไรฉันเด็ดขาด ไม่งั้นฉันเอาคุณตายแน่” “ฮ่า ๆ ๆ ๆ พูดออกมาอายปากบ้างเถอะ คนอย่างผมไม่เอาใครง่าย ๆ หรอกโดยเฉพาะคุณ นมก็แบน ตูดก็ไม่มี ต่อให้คุณไม่ใส่เสื้อผ้า ผมก็ไม่มีอารมณ์ทำเรื่องพวกนั้นกับคุณหรอก จำเอาไว้ด้วย” “คนบ้า ผู้ชายปากเสีย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ” “ไม่มีทาง” “แล้วฉันจะทำให้คุณเปลี่ยนคำพูดให้ได้ คอยดู” “แล้วผมจะรอดู หวังว่าจะทำให้ได้ก่อนที่เราจะหย่ากัน” “หึ ฉันไม่มีทางหย่าง่าย ๆ หรอก แต่งแล้วแต่งเลย” “แต่ผมจะทำให้คุณทนไม่ไหวจนต้องขอร้องให้หย่าเร็ว ๆ ไม่เชื่อก็คอยดู” “แต่ฉันจะทำให้คุณสยบแทบเท้าของฉันให้ได้ ไม่เชื่อก็คอยดู” คู่แต่งงานใหม่ต่างจ้องมองตาของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับแสยะยิ้มมุมปากให้ชัยชนะที่วิ่งอยู่ในสมอง โลแกนมองเมียหมาด ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มอย่างดูถูกดูแคลนเพราะมั่นใจในความคิดตนเอง        ผู้หญิงตรงหน้าห่างไกลจากสเปกของเขามากนัก ไม่มีทางทำสำเร็จอย่างแน่นอน ส่วนเฟรียาก็มองสามีหมาด ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นกัน ก่อนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพราะเธอจะทำให้เขาถอนคำพูดให้ได้ หลังจากที่โลแกนเข้าไปอาบน้ำหญิงสาวก็รีบเข้าไปจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว แต่ทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถรูดซิปชุดแต่งงานลงได้จึงหน้ามุ่ยด้วยความโกรธเคือง  ก่อนจะตัดสินขอความช่วยเหลือจากสามีที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ แต่เธอเกิดอาการลังเลจึงเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้ใจหนึ่งไม่อยากขอความช่วยเหลือ แต่อีกใจก็ไม่มีทางเลือก “เอาวะ เรื่องแค่นี้เอง เธอทำได้อยู่แล้ว เฟรี่สู้ตาย”  หญิงสาวจึงเดินไปนั่งอยู่บนเตียงเพื่อรอเวลาที่อีกฝ่ายออกมาแล้วจะได้ขอความช่วยเหลือจากเขา สายตามองยังประตูห้องน้ำไม่ลดละ สักพักประตูบานใหญ่ก็ค่อย ๆ เลื่อนออกพร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ มีผ้าขนหนูผืนเดียวปิดบังของสงวนอย่างหมิ่นเหม่สร้างความตกตะลึงแก่เธอเป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ปกติเห็นแต่ในซีรีส์เท่านั้น “หุบปากหน่อยคุณ น้ำลายจะไหลออกมาแล้ว ผมรู้ผมน่ากินมากแต่ขอโทษเถอะ คุณไม่มีสิทธิ์กินผมหรอก” “แหวะ หลงตัวเอง ฉะ... ฉันก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย ไม่เห็นน่ากินตรงไหนเลย หุ่นอย่างคุณฉันเห็นบ่อยแล้ว เบื่อมากค่ะ” “อื้อ ผมก็ลืมไปคุณหนูอย่างคุณคงผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน” “ขอบคุณที่ชม และคุณคือผู้ชายรายต่อไป ถ้าไม่อยากให้ฉันปล้ำคุณล่ะก็อย่าใส่ชุดแบบนี้ให้ฉันเห็น ไม่อย่างนั้น...” “ไม่อย่างนั้นอะไร เด็กอย่างคุณจะทำอะไรผมได้” “เด็กอย่างฉันจะทำให้คุณหลงหัวปักหัวปำจนถอนตัวไม่ขึ้น” “หึหึ ถ้าทำได้อย่างที่พูด ผมจะยอมเป็นทาสของคุณทั้งชีวิต” “อย่ากลับคำพูดก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องจะขอร้องคุณก่อน” “...” “คือฉันรูดซิปไม่ถึง คุณช่วยหน่อยสิคะ” “พูดเพราะ ๆ แล้วผมจะช่วยคุณเอง” “เรื่องมาก” “ฮืมมมม คุณพูดอะไรนะ ผมได้ยินไม่ชัด” “คุณโลแกนขา ช่วยรูดซิปให้หน่อยค่ะ” “พี่โลแกนกับน้องเฟรี่” “พี่โลแกนขา ช่วยน้องเฟรี่รูดซิปหน่อยค่ะ น้องเฟรี่รูดไม่ได้” “หันหลังสิ ยืนบื้ออยู่ได้ อ๊ะ ๆ ถ้าพูดไม่เพราะผมไม่ช่วยแน่” หญิงสาวกระทืบเท้าเบา ๆ อย่างไม่พอใจที่โดนชายหนุ่มแกล้งก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้โลแกนซึ่งกำลังกลั้นขำจนปวดแก้มไปหมด ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ รูดซิปลงอย่างเบามือทำให้แผ่นหลังนวลที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าสีขาวค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นมาจนเขาตาพร่าไปชั่วขณะ ก่อนจะได้สติเพราะเสียงแว้ด ๆ ของเธอที่ถามมาว่าเสร็จหรือยัง จากนั้นก็ปล่อยให้เจ้าสาวได้เข้าไปจัดการตัวเองภายในห้องน้ำ ส่วนโลแกนนั้นกำลังยืนงงกับความรู้สึกที่เกิดเมื่อสักครู่อย่างไม่เข้าใจ เหตุใดถึงได้รู้สึกตื่นเต้นกับแผ่นหลังของเมียทางนิตินัย