มื้ออาหารกลางวันผ่านไปด้วยความอึมครึม อาหารอร่อยแต่บรรยากาศกร่อยสิ้นดี ออร่ามืดดำจากเสือพยัคฆ์และอัคคีอาจทำให้หลายคนในที่นี้รู้สึกอาหารไม่ย่อยแน่ ๆ น่าหนักใจจริง ๆ
“ถ้าอิ่มกันแล้วพวกเช่กลับไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวพวกเราต้องทำโปรเจกต์กันต่อ” เพียวที่นั่งทานอยู่ตรงโซฟาพูดขึ้นมา พวกเราต้องแบ่งเป็นสองวงเพราะพื้นที่ไม่พอโดยมีเพียว ปอร์เช่ คิมและโฟนนั่งทานตรงโต๊ะโซฟา ส่วนฉัน ปริม อัคคี เสือพยัคฆ์และมิดไนท์นั่งทานที่โต๊ะอาหาร
“ทำไมรีบไล่?” ปอร์เช่ขมวดคิ้วใส่แฟนสาว
“ไม่ได้ไล่ แต่เราต้องทำงานกัน แล้วห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างพอจะรองรับคนเกือบสิบคนแบบนี้ด้วย เนอะขิมเนอะ” เพียวส่งมาให้ฉันแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันมองหน้าทุกคนก่อนจะหยุดลงที่อัคคี
“อืม ไว้วันหลังค่อยมาใหม่ก็ได้ วันนี้ไม่สะดวกจริง ๆ นั่นแหละ นี่จะเดือนแล้วโปรเจกต์ยังไม่เสร็จสักที”
“ได้ ไว้ค่อยมาใหม่” อัคคีตอบรับอย่างว่าง่าย ได้ยินเสียงถอนหายใจจ
