ด้านหลังผับ
ฉันยืนเผชิญหน้ากับอัคคีโดยไร้การพูดคุยมาเกือบนาที สุดท้ายฉันเป็นฝ่ายถามก่อน
“มีอะไรจะคุยเหรอ ถ้าไม่ ขิมขอตัวก่อน”
“ขิมคบกับมันจริงเหรอ” ฉันชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวหนี อัคคียิงคำถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม ฉันคิดไว้แล้วว่าถ้าเจอกันเขาต้องถามเรื่องนี้แน่ ฉันเงยมองอัคคีด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เปล่า เราไม่ได้คบกัน”
“…” อัคคีจ้องตาฉันนิ่ง เดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่าแววตาและสีหน้าของเขาเย็นชาอย่างมาก
“จะถามขิมแค่นี้ใช่ไหม?”
“อย่าคบกับมัน” อัคคีพูดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เขาจับมือฉันด้วย ฉันมองตาเขา รู้สึกแปลกใจ อัคคีทำเหมือนกำลังหวงฉันเลย แต่เราเลิกกันแล้วนะ
“ไม่ต้องห่วง ขิมไม่ได้คบกับเขาจริง ๆ”
“ไม่ใช่แค่ห่วง แต่เราหวงขิม”
เขาว่าไงนะ…
ฉันนิ่งไปชั่วขณะ คิดว่าเสียงดนตรีจากด้านในผับมันดังไปจนฟังสิ่งที่อัคคีพูดผิดเพี้ยน อัคคีคงเดาออกว่าฉันไม่แน่ใจ เขาจับมือฉันแน่นขึ้น
