Gözlerimi açamıyordum ama sanki birisi beni sallıyordu. İsmimi haykırıyordu ancak ona cevap veremeyecek kadar kötü hissediyordum kendimi. Nefes alamıyor gibiydim. Tırnaklarımla boynumu çizip nefes almaya çalışırken göğsüm devamlı inip kalkıyordu.
"Sakin ol." diyordu bir ses. Ama zordu, anlamıyordu işte. "Duru bana bak." birisi yanağımdan nazikçe tuttu ve kendine doğru çevirdi. Başımın sol tarafı koltuğun başlık kısmına yaslandığında yaşlı gözlerimi yavaşça kırpıştırarak açtım.
Önümde gördüğüm kişiyle ise daha fazla şaşırdım. Emir'di. Hayır, asıl şaşırdığım şey onun Emir olması değildi. Kahve gözlerinin içinde barınana endişeydi. Gözlerimi açtığımı fark ettiğinde gözlerini yumdu kısa süreliğine. Daha sonra hala hızlıca inip kalkan göğsümü fark ederek "Sakin ol." diye fısıldadı.
"Olamıyor
