ท่านแม่ทัพเจ้าขา ได้โปรดหย่ากับข้าเถอะ

บทที่ 1 จุดเริ่มต้น “ภารกิจสำเร็จ เคลียร์” ท่ามกลางเงามืดร่างในชุดสีดำสนิท ต่างก็ทยอยถอยออกจากพื้นที่ช้าๆ บนดาดฟ้าโรงแรมแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวร่างบางกำลังเก็บสไนเปอร์ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยตัวข้ามไปยังดาดฟ้าตึกตรงข้าม แล้วเดินลงลิฟต์ไปด้วยท่าทางสงบนิ่ง เธอเดินตรงไปขึ้นรถยนต์ที่จอดรออยู่ตรงนั้น แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถยนต์คันหรูมุ่งหน้าตรงไปยังชานเมือง ลัดเลาะไปตามเส้นทางเล็กๆ และก็พบเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งจอดรออยู่ “เร็วเข้า รีบขึ้นมา” เสียงร้องตะโกนดังขึ้นจากในตัวเครื่องบิน เธอไม่รอช้ารีบกระโดดขึ้นไปในทันที จากนั้นเฮลิคอปเตอร์ก็บินขึ้นบนท้องฟ้าด้วยความรวดเร็ว “ภารกิจสำเร็จแล้ว เราได้วันพักถึงสามเดือนหมานหมาน เธอจะไปเที่ยวไหนหรือ” น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้น เธอค่อยๆ หันกลับไปมอง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “นอน ฉันจะนอนให้ตัวเปื่อยไปเลย” เธอพูดขึ้นแล้วหัวเราะ แค่คิดว่าจะได้นอนอย่างสบายใจตลอดสามเดือน ก็มีความสุขมากแล้ว ทุกวันนี้เธอต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อฝึกฝนต่างๆ กว่าจะได้พักก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย “อะไรกัน ได้วันหยุดทั้งที่ เธอไปเที่ยวรอบโลกกับฉันไหม พวกเรามีเงินตั้งมากมาย ถ้าไม่ใช้ตายไปก็เสียดายเปล่าๆ” หญิงสาวร่างบางยังคงพูดไม่หยุด พร้อมทั้งล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาช็อปปิ้งอย่างสบายใจ “ก็จริง แต่ฉันขี้เกียจ” เธอตอบออกไปด้วยรอยยิ้ม แล้วก็หลับตาลง ตั้งใจจะหลับสักตื่น ทว่ายังไม่ทันที่จะได้หลับด้วยซ้ำ เฮลิคอปเตอร์ที่นั่งอยู่ก็เกิดสั่นไหวอย่างรุนแรง แล้วร่วงตกจากท้องฟ้าโดยไร้สาเหตุ “เชี้ย อะไรว่ะ นักบินแม่ง” เสียงสถบด่าดังขึ้นในทันที จากนั้นทุกคนก็ต่างวิ่งไปที่ชูชีพ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้สวมร่มชูชีพด้วยซ้ำ เครื่องบินก็สั่นไหวและระเบิดออกในทันที “ฉันยังไม่อยากตาย ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!” เธอร้องตะโกนในใจด้วยความหวังอันริบหรี่ เธอยังไม่ได้ใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบากให้สาแก่ใจด้วยซ้ำ เธอยังตายไม่ได้... “คุณหนูใหญ่ คุณหนูรองคงไม่ได้ตายไปแล้วจริงๆ หรอกนะเจ้าคะ” เสียงพูดคุยเบาๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “ไม่ได้ นางจะตายไม่ได้ รีบไปตามมาหมอ นางจะต้องแต่งงานแทนข้า ข้าไม่มีทางให้นางตาย” น้ำเสียงแหลมสูงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร ว่าแต่ฉันฝันอยู่หรือเนี่ย ทำไมลืมตาไม่ขึ้น คงไม่ใช่ผีอำหรอกนะ เธอครุ่นคิดด้วยความงุนงง กับเสียงแปลกๆ ที่ได้ยิน เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว หมอชราก็ถูกพาตัวมายังเรือนหลังเล็กท้ายจวนด้วยความรวดเร็ว “ฮูหยินอย่ากังวลไปนักเลย คุณหนูรองไม่ได้เป็นอะไรมากขอรับ เพียงแค่หลับไป ต้มยาที่ข้าจัดให้ภายในสามวันเจ็ดวัน คุณหนูรองจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมขอรับ” ชายชราพูดขึ้น พร้อมทั้งยื่นใบสั่งยาให้ด้วยท่าทางนอบน้อม แล้วเดินออกไปในทันที “ลั่วลั่ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดลูกกับนางถึงตกน้ำด้วยกันได้” สตรีวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย “ท่านแม่เป็นความผิดของลั่วลั่วเอง หากลั่วลั่วแต่งงานไปชายแดนเสียน้องรองคงไม่โกรธขนาดนี้เจ้าค่ะ” นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าน้อยๆ นั้น น่าสงสารจับใจ “จะเป็นไปได้อย่างไร ลั่วลั่วเจ้าเป็นลูกสาวที่แม่รักและภูมิใจมากที่สุด จะให้แต่งงานไปไกลขนาดนั้นได้อย่างไร แม่ทัพนั่นอายุตั้งเท่าไรแล้ว ยังคิดจะแต่งงานอยู่อีก” ฮูหยินซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “แต่เป็นราชโองการจากฝ่าบาท อย่างไรก็ต้องแต่งนะเจ้าค่ะ” นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับแสดงท่าทางน่าสงสารออกมา “เพราะเช่นนี้ แม่ถึงให้นางแต่งงานไปชายแดนอย่างไรล่ะ ฝ่าบาทเพียงมีรับสั่ง ให้จวนราชครูซูของเราให้แต่งไปเป็นภรรยาของแม่ทัพใหญ่ที่ชายแดน แต่ไม่ได้กำหนดว่าเป็นผู้ใด” นางพูดขึ้นด้วยท่าทางราบเรียบ “แต่น้องรองเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของท่านแม่นะเจ้าคะ ลั่วลั่วเป็นเพียง...ให้ลั่วลั่วไปเถอะนะเจ้าคะ” หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าในทันที ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมเด็ดขาด “ลั่วลั่ว ลูกก็รู้ว่าแม่รักและผูกพันกับลูกแค่ไหน อีกทั้งลูกเองก็มีคนที่ปักใจแล้ว ส่งนางไปนับว่าไม่เสียหายอะไร” ฮูหยินซูพูดขึ้นด้วยท่าทางแน่วแน่ พร้อมทั้งดึงหญิงสาวเข้ามาโอบกอดเอาไว้อย่างปลอบประโลม “ท่านแม่...” ซูลั่วพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน นางโอบกอดหญิงวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความออดอ้อน ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของนางกลับแจ่มชัดยิ่งกว่าสิ่งใด ซูม่านถิง อย่างคิดจะเทียบเคียงข้า ต่อให้เจ้าเป็นคุณหนูใหญ่ของสกุลซูแล้วอย่างไร ท่านแม่ท่านพ่อของเจ้าก็ยังรักและเอ็นดูข้า มากกว่าบุตรสาวที่หายตัวไปนับสิบปีอย่างเจ้าอยู่ดี “ลั่วลั่ว ตกลงว่าลูกตกน้ำได้อย่างไร” ฮูหยินซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย นางจึงก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “น้องรองนาง นางไม่พอใจที่ต้องแต่งงานไปชายแดน นางจึงผลักลูกลงน้ำ แล้วบังเอิญผลัดตกลงไปด้วยกันเจ้าค่ะ” ทันทีที่ได้ยินลูกสาวสุดที่รักพูดเช่นนั้น ฮูหยินซูก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาในทันที “นางกล้าดีอย่างไร ช่างกำเริบยิ่งนัก ไปเจ้ากลับเรือนกับแม่ แม่จะสั่งคนต้มน้ำขิงให้ดื่ม” พูดจบนางก็ดึงมือซูลั่วออกไปในทันที เป็นอย่างไรซูม่านถิงท่านแม่ของเจ้า นางไม่แยแสความตายของเจ้าด้วยซ้ำ นางคิดในใจด้วยความสะใจ เดิมทีนางก็เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลซูผู้สูงส่งอยู่ดีๆ ทว่าจู่ ๆ สตรีนางนี้ก็โผล่มา ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่าในตอนนั้น ตระกูลซูถูกคู่อริลักพาตัวบุตรสาวในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุครบหนึ่งเดือนไป เพราะกลัวว่าจะขายหน้า ซูมั่วหยวนหัวหน้าตระกูลจึงไปพาเด็กทารกคนหนึ่งมาแทน ผ่านมาสิบห้าปีก็เกิดเรื่องพลิกผันขึ้น เมื่อซูเซ่าเจ่อผู้เป็นน้าชายที่ไม่เคยหยุดตามหาหลานสาวเลยแม้แต่วันเดียว พาหญิงสาวบ้านนอกคนหนึ่งกลับมา และบอกว่าคือคุณหนูใหญ่ตัวจริง เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดก็เป็นอันแน่ชัด ว่านางคือคุณหนูใหญ่ตัวจริงที่หายไปเมื่อสิบห้าปีก่อนจริงๆ ซูลั่วจะยอมรับได้อย่างไร นางจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ทุกคนในตระกูลรังเกียจซูม่านถิง แม้แต่มารดาผู้ให้กำเนิดนางเองก็เช่นกัน จู่ ๆ ฝ่าบาทก็มีรับสั่งให้บุตรสาวจวนสกุลซูแต่งงานไปชายแดน นางจึงใช้โอกาสในครั้งนี้ เพื่อขับไล่ซูม่านถิงไปไกลนับพันลี้ จะได้ไม่มีใครขวางหูขวางตานางได้อีก