แค่สามเดือนจริงเหรอ
1584 Words
พาขวัญเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตาคลอ เธอรู้ว่าคนอย่างคิรินทร์พูดจริงทำจริง ไม่มีคำขู่ ไม่มีการแกล้งเล่น เสียงของเขาทุ้มต่ำแต่เฉียบคมเหมือนใบมีด
“ยอมดี ๆ ตามที่ฉันสั่ง สามเดือน...ฉันจะปล่อยเธอไป”
สามเดือน...คำพูดนั้นเหมือนตัดลมหายใจของเธอไปครึ่งหนึ่ง
“ฉันไม่ใช่ของคุณ” เธอพูดเสียงเบา แต่กลับสั่นสะท้านราวกับจะหลุดเป็นเสียงสะอื้น คิรินทร์หัวเราะในลำคอ พลางโน้มตัวลงจนเงาของเขาคลุมทั้งร่าง
“ของฉันหรือไม่ของฉัน...ตอนนี้ไม่ใช่เธอเป็นคนตัดสิน พาขวัญ”
เธอส่ายหน้าแรง พยายามถอยหนี แต่แผ่นหลังแนบติดหัวเตียงจนไม่มีทางไป
“คุณจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่คนที่หลอกคุณคือพี่สาวฉัน” เธอถามเสียงสั่น รู้ทั้งรู้ว่าในแววตาของเขาไม่ใช่แค่ความเย็นชา แต่มีบางอย่างร้อนแรงกว่านั้น...อันตรายกว่านั้น
คิรินทร์มองเธออยู่นาน ก่อนพูดเสียงต่ำ
“เพื่อให้เธอรู้ ว่าการหนีของพี่สาวเธอไม่ได้ทำให้ฉันยกเลิกสัญญา...และเพราะฉันอยากเห็นว่า เธอจะยอมได้แค่ไหนเพื่อแลกกับอิสรภาพ”
“คุณมันปีศาจ…” เธอหลุดปากออกไปทันที
คิรินทร์ยิ้มมุมปาก
“อืม...ถ้านั่นทำให้เธอจำฉันได้ดีขึ้นก็เรียกแบบนั้นเถอะ”
เขาโน้มตัวลงใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มเธอ
“แต่จำไว้นะพาขวัญ...ฉันอาจเป็นปีศาจ แต่ปีศาจตัวนี้เป็นเจ้าของเธอในคืนนี้”
เธอหอบหายใจแรง ความกลัว ความโกรธ และบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับปะปนกันในอก
“สามเดือนใช่ไหม...” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว “หลังจากนั้นคุณต้องปล่อยฉันไป”
คิรินทร์มองเธอด้วยสายตาที่ทั้งเย็นและร้อนในเวลาเดียวกัน
“ฉันสัญญา” เขาเอ่ยช้า ๆ “แต่ระหว่างนี้ เธอจะต้องทำตามทุกอย่างที่ฉันบอก ทุกอย่าง เข้าใจไหม”
พาขวัญหลุบตาลง เสียงหัวใจเต้นรัวจนแทบจะกลบเสียงฝนที่เริ่มตกข้างนอก “เข้าใจ…” เธอตอบในที่สุด น้ำเสียงสั่นเบาแต่หนักแน่น
คิรินทร์ยืดตัวขึ้น มองเธออย่างพึงใจ “ดีมาก…เริ่มเรียนรู้ได้เร็ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งเย้ากึ่งเย็นชา ก่อนจะเดินผ่านไปหยิบผ้าขนหนูโยนใส่เธอ “เช็ดตัวซะ อย่าให้ฉันต้องเตือนซ้ำ”
เธอกอดผ้าผืนนั้นแน่น ไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไร โล่งใจที่เขาไม่แตะต้อง หรือยิ่งหวาดกลัวกับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าในสามเดือนนรกที่เพิ่งเริ่มต้น
เสียงฝนกระหน่ำลงบนกระจกไม่หยุด ราวกับซ้ำเติมความวุ่นวายในอกของเธอ
คิรินทร์ยืนพิงผนัง ดวงตาคมเข้มจ้องร่างในผ้าขนหนูที่สั่นไหวอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม พาขวัญ ว่าฉันไม่ชอบให้ใครหลอกฉัน”
น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจนห้องทั้งห้องเหมือนจะอัดแน่นไปด้วยแรงกดดัน เธอเงยหน้าสบตาเขา แววตาดื้อรั้นผสมความกลัว “ฉัน..ฉันจะไม่หนี ถ้าคุณทำตามสัญญาว่าแค่สามเดือน”
คิรินทร์หัวเราะในลำคอ แสนนุ่มแต่เย็นเฉียบ
“ได้สิ แค่เธอทำตัวดีๆ ทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง” เขาก้าวเข้ามาทีละก้าว จนระยะห่างระหว่างกันหายไป “แต่เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบคนโกหก”
มือของเขายกขึ้นช้า ๆ แตะปลายคางของเธอเบา ๆ จนร่างเล็กสะดุ้ง
“ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร พี่สาวหรือน้องสาว” เขากระซิบเสียงต่ำ “แต่ตอนนี้...เธออยู่ในมือฉัน และต้องมีคนชดใช้ที่กล้าหลอกลวงฉัน”
พาขวัญพยายามฝืนใจไม่ถอย แต่แววตาคมของเขาทำให้ลมหายใจของเธอชะงัก “คุณจะให้ฉันทำอะไร...”
“จะให้ย้ำอีกกี่รอบ ว่าแค่ทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง ในเมื่อฉันเสียเงินไปเพื่อซื้อความบริสุทธิ์ของคนในรูปนั้น” เขากระตุกยิ้ม “ฉันก็แค่จะเอาสิ่งที่เป็นของฉันคืนเท่านั้น”
“คุณมัน—”
“ใช่” เขาตอบทันที เสียงต่ำจนเหมือนคำราม “ฉันจะบอกเธอไว้อีกอย่าง อย่าลองดีกับอารมณ์ของฉัน”
เขาโน้มตัวลงช้า ๆ กลิ่นกายของเขาแผ่วผ่านผิวเธอ เธอสะท้านแต่ไม่อาจละสายตา เสี้ยววินาทีนั้นเธอไม่รู้ว่าในอกตัวเองสั่นเพราะความกลัว หรือเพราะบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น
คิรินทร์หยุดอยู่ห่างเพียงลมหายใจ “จำไว้นะพาขวัญ”
“แต่ฉันจะให้โอกาสเธอเตรียมตัวนะ...” เสียงของเขาแผ่วต่ำ แฝงรอยเย้ยหยันในน้ำเสียง “ไหน ๆ เธอก็ยังไม่เคยนี่...หรือว่าฉันเข้าใจผิด”
คิรินทร์ยกมุมปาก รอยยิ้มของเขาทั้งเยือกเย็นและอันตราย ราวกับนักล่าที่เพิ่งเจอเหยื่อที่น่าสนใจที่สุดในชีวิต
“เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน...”
คำพูดยังไม่ทันจบ ร่างสูงก็โน้มเข้ามาใกล้จนกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมของพาขวัญลอยเข้าจมูกเขา เขากระชับอ้อมแขนรอบเอวบางอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ริมฝีปากที่เคยนิ่งเรียบแตะแผ่วลงที่ข้างหู ก่อนจะเลื่อนต่ำลงจูบเบา ๆ ที่ซอกคอขาว
พาขวัญสะดุ้งสุดตัว “อย่า...” เสียงของเธอสั่น เธอยกมือดันแผ่นอกเขา แต่คิรินทร์กลับไม่ขยับแม้แต่น้อย กลับยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับจงใจจะให้เธอรู้ว่า...เขาควบคุมทุกอย่างอยู่
“ทำไมต้องกลัว” เสียงกระซิบของเขาแผ่วราวลมหายใจแต่ชัดเจนพอให้ขนลุกซู่ไปทั่วร่าง “แค่จูบเบา ๆ เอง”
“คุณ!” เธอตะโกนใส่หน้าเขา แต่แววตาคิรินทร์กลับนิ่งราวกับเหล็กกล้า เขามองเธออย่างคนที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังสั่นสะท้านเพราะอะไร
“ฉันคือเจ้านายของเธอแล้ว…ตอนนี้” เขาหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำและพร่า “สิทธิ์น่ะ ฉันซื้อมาแล้วด้วยเงินสองล้านของฉัน”
“คุณมันเลว!”
“อาจจะใช่...” เขาก้มลงจนปลายจมูกเฉียดแก้มเธอ เสียงของเขาแทบกลืนอยู่ในลมหายใจ “แต่ที่เลว...ก็เพราะเธอทำให้ฉันเป็นแบบนั้น”
พาขวัญหลับตาแน่น หัวใจเต้นรัวจนแทบระเบิด เขาใช้มืออีกข้างแตะปลายคางเธอให้เงยขึ้น สบตากันตรง ๆ — แววตาคมของเขาไม่ใช่เพียงความโกรธ แต่เป็นแรงบางอย่างที่ร้อนแรงเกินจะกลั้น
“เธอรู้ไหม ว่าฉันต้องใช้แรงเท่าไหร่ถึงจะไม่ทำในสิ่งที่อยากทำตอนนี้” เสียงเขาแผ่วลงเหมือนคำสารภาพที่แฝงพิษ
“ฉันไม่ต้องการคุณ...” เธอพูดทั้งที่เสียงสั่น และนั่นกลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเขาคมขึ้น
“พูดอีกทีสิ” เขากระซิบใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว “พูดอีกที...แล้วมองตาฉัน”
เธอกลืนน้ำลายลงคอ ลมหายใจสะท้อนกับอกที่กระเพื่อมของทั้งคู่ ความเงียบระหว่างพวกเขาหนักจนแทบระเบิดออกมา
คิรินทร์ปล่อยมือในที่สุด แต่สายตายังคงตรึงแน่น “จำไว้นะพาขวัญ...ฉันไม่ใช่คนใจดี และเธอจะได้เรียนรู้มันด้วยตัวเอง”
“รีบแต่งตัว...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ เริ่มเลยตอนนี้”
เสียงทุ้มต่ำของคิรินทร์แฝงแรงกดดันที่ไม่ต้องตะโกนก็ทำให้ห้องทั้งห้องเหมือนแคบลงทันตา
พาขวัญนิ่งค้าง ร่างบางที่พันผ้าขนหนูไว้แน่นสั่นสะท้าน เธอก้มหน้าหลบสายตาแต่กลับรู้สึกได้ถึงแรงจ้องที่กำลังไล่ขึ้นลงไปทั่วร่าง ราวกับทุกลมหายใจของเขาแทรกเข้ามาในผิวเนื้อของเธอ
“ฉันไม่ได้พูดซ้ำสอง” เขาเสริมเสียงเรียบ แต่แฝงความร้อนที่บีบรัดจนคนฟังหายใจไม่ออก
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา — ดวงตาคมเข้มเยือกเย็น แต่กลับมีแวววาบบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ มันคือความโกรธหรือความต้องการกันแน่... เธอไม่แน่ใจ
“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” น้ำเสียงของพาขวัญสั่น แต่ยังพยายามตั้งคำถามอย่างไม่ยอมแพ้
คิรินทร์หัวเราะในลำคอ เสียงนั้นต่ำและพร่า “คำถามนั้น...เธอจะรู้เอง” เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว ความใกล้ชิดทำให้เธอต้องถอยหนีจนหลังแทบชิดผนัง
เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนกลิ่นหอมจางจากร่างกายเธอลอยแตะจมูก “อย่าทำหน้าแบบนั้น มันจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจเร็วกว่าที่คิด”
พาขวัญเผลอกลั้นหายใจ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้พูดเล่น สายตาแบบนั้นของคิรินทร์มันอันตรายเกินไป ทั้งนิ่ง ทั้งลึก และเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่เขาเองก็ดูเหมือนจะพยายามควบคุม
“ฉันไม่อยากอยู่ในที่นี่อีกแล้ว...” เธอพูดเบาๆ
“งั้นก็อยู่ให้ครบสามเดือนอย่างที่เราตกลงกัน” เขาตอบทันที ไม่แม้แต่จะลังเล “หลังจากนั้น...เธอจะไปไหนก็ได้”
เธอเม้มปากแน่น ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง ก่อนที่คิรินทร์จะละสายตา เดินผ่านไปอย่างไม่รีบร้อน แต่ทุกก้าวของเขากลับทำให้หัวใจเธอสั่นแรงไม่หยุด
- Writer
