บทเรียนรักบทแรก

1036 Words

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป… ในคฤหาสน์หรูที่แสงไฟสลัวคลออยู่กับเงา พาขวัญเริ่มเข้าใจแล้วว่าคำว่า “ชดใช้” ของคิรินทร์ มันไม่ได้หมายถึงแค่การทำตามคำสั่ง แต่เป็นการถูก “หล่อหลอม” ถูกสอนให้รู้จักร่างกายตัวเอง ผ่านทุกการสัมผัสที่ไม่เคยเกินขอบเขต แต่กลับร้อนแรงและฝังลึกเกินคำบรรยาย ทุกคืน… เขาเข้ามาโดยไม่เคาะ เสียงฝีเท้าเงียบกริบ แต่สายตาเย็นเฉียบของเขาเต็มไปด้วยความวาบหวามเร่าร้อน มือเขาไม่แตะต้องเกินจำเป็น แต่แค่ปลายนิ้วแตะขอบกรอบหน้า ไล้คาง ดึงให้สบสายตา ทำให้หัวใจพาขวัญเต้นแรงจนแทบระเบิด พาขวัญยืนอยู่หน้ากระจก ข้างเตียงมีชุดหนังสีดำสนิทพับเรียบร้อยอยู่ เธอใจสั่นเมื่อหยิบชุดขึ้นมากุมไว้ในมือ หนังเย็นนุ่ม แต่แน่นรัดแน่นจนแทบปิดทุกอย่าง มือเธอสั่นเล็กน้อย ขณะยกชุดขึ้นมาสูดกลิ่นเฉพาะตัวของมัน หัวใจเต้นแรงราวกับรู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะไม่ง่าย เธอเริ่มสวมชุด ช้า ๆ ดึงปลายเสื้อรัดตัวขึ้นมาจนถึงเอว สายตาเหลือบมองตัวเองในกระจก ชุดรัดแน่นเผยทุกเส้นสายร่างกาย — เอวคอด สะโพกกลม ช่วงอกและต้นขาที่เรียวยาว ความรู้สึกทั้งอายและเย้ายวนปะปนกัน เธอพยายามสะบัดหน้าให้ไม่แดง แต่ไม่อาจหยุดหัวใจที่เต้นแรง มือสั่นเล็กน้อยเมื่อลูบไหล่และหลังตัวเอง ลูบไปตามเส้นโค้งที่ถูกชุดรัดแน่น ทุกครั้งที่เธอขยับตัว หนังก็กระชับรัดทุกจุด เผยให้เห็นความเรียบเนียนของผิว ขาวอมชมพูที่รอการสัมผัส พาขวัญก้มลงดึงซิปด้านหลังขึ้นจนสุด สายตาของเธอสะท้อนในกระจก กลืนก้อนสะอื้นลงคอ เธอรู้ตัวดีว่าภาพตรงหน้ามันทำให้คิรินทร์ต้องลืมหายใจ และเธอก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกเร่าร้อนที่ซ่อนอยู่ เธอหยิบลิปสติกสีแดงสดขึ้นมาทา ริมฝีปากบางเปลี่ยนเป็นแดงจัดเหมือนท้าทาย เธอส่องตัวเองอีกครั้ง มองร่างเปล่งประกายใต้แสงไฟ หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด สติส่ายไปมาระหว่างความอายกับความตื่นเต้น เธอรู้ว่าชุดนี้ไม่ใช่แค่ผ้า มันคือเครื่องมือที่จะยั่วเย้าคิรินทร์ และเตรียมเธอให้พร้อม พาขวัญลูบเอวของตัวเองอีกครั้ง มือเธอสั่นเล็กน้อยแต่แน่น มือที่เคยรู้สึกมั่นคงกลับสั่นราวกับกำลังเตรียมตัวต่อสู้และยอมจำนนในเวลาเดียวกัน ทุกส่วนเว้าส่วนโค้งที่เห็นในกระจกชวนให้เธอสั่นสะท้าน และความคิดเดียวที่แวบเข้ามาในหัว คิรินทร์กำลังจะเข้ามาในห้องนี้แล้ว เธอถอนหายใจยาว กลืนน้ำลายลงคอ อารมณ์เขินอาย ความตื่นเต้น และความยั่วยวนปะปนกันจนแทบทำให้เธอทนไม่ไหว แต่พาขวัญก็รู้ตัวดี เธอจะต้องยืนอยู่ตรงนี้ เตรียมพร้อม… เตรียมตัวสำหรับคืนแรกที่คิรินทร์จะสอนเธออย่างดิบเถื่อน เร่าร้อน และเย้ายวน เธอยืนอยู่หน้ากระจก ส่องสายตาลงมองร่างตัวเองที่ถูกชุดรัดจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ลมหายใจเธอร้อนระอุ และทุกความคิด ทุกความรู้สึก ทั้งอาย ทั้งเย้ายวน กำลังเตรียมระเบิดเมื่อคิรินทร์ปรากฏตัวตรงประตู “หลับตา” “ฟังเสียง ทำตามคำสั่งของฉัน” “และอย่าขยับ จนกว่าฉันจะบอก” คำสั่ง ของเขาเหมือนแรงกดดันเงียบ แต่ร่างกายเธอไม่อาจปฏิเสธ ทุกครั้งที่เธอหายใจแรงเกินไป เขาก็หัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำแบบคนที่รู้ดีว่าความรู้สึกเธอทั้งหมดอยู่ในมือเขา พาขวัญเริ่มรู้แล้ว — สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่การบังคับ แต่คือบทเรียน เธอถูกสอนให้สัมผัสตัวเอง เรียนรู้จังหวะของความต้องการ และเข้าใจว่า “การยอมจำนน” กับ “ความอ่อนแอ” ไม่ได้หมายถึงแพ้ บางคืน เขาให้เธอยืนกลางห้อง ปล่อยให้ร่างบางเปลือยอยู่ใต้แสงสลัว มือเขาแค่แตะเบา ๆ ที่เอว ไล้ตามโค้งสะโพก เธอสั่นสะท้าน และเมื่ออารมณ์เริ่มพุ่งสูงสุด — เขาก็หยุด เพียงแค่ถอนสายตาอย่างตั้งใจ เหมือนกำลังเล่นเกมกับความอดทนของเธอ แต่คืนนี้… มันแตกต่าง เพราะพาขวัญเริ่มรู้แล้วว่าความคิดและร่างกายของเธอเชื่อฟังเขาได้ง่ายแค่ไหน แค่แววตาเขา กระซิบใกล้ข้างหู “ดีมาก… หนึ่งอาทิตย์แล้ว เธอเริ่มเรียนรู้แล้วสินะ ว่าการต่อต้านฉันไม่เคยทำให้เธอหนีพ้น” หัวใจพาขวัญเต้นแรงจนแทบระเบิด ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เธอรู้ว่าคืนนี้ คืนแรก กำลังใกล้เข้ามา ไม่ต้องมีคำสั่งใดอีก มือเขาแค่เลื่อนลงตามเอว ไล้ผ่านสะโพกขาวเรียบ ขอบไหล่ และความรู้สึกนั้น… ร้อนแรง เถื่อน และเร่าร้อนเกินคำบรรยาย พาขวัญกลืนน้ำลาย สติสั่นสะท้าน แต่หัวใจกลับถูกยั่วยวนจนหมดสิ้น ทุกลมหายใจ ทุกจังหวะที่เขาเข้าใกล้ เธอรู้แล้วว่า คืนแรก ที่กำลังจะใกล้เข้ามา คิรินทร์ถอดเสื้อสูทโยนทิ้งไว้บนโซฟา ก่อนกระชากเนกไทออกจากคอแรงๆ ดวงตาคมจับจ้องพาขวัญที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงระเบียง ใบหน้าเธอแดงระเรื่อเพราะทั้งแดดและสายตาเขา “กลัวเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างยั่วเย้า เขาก้าวเข้าไปใกล้ทีละนิดจนเธอต้องถอยหลัง จนหลังแตะกระจกใสที่สะท้อนแสงอาทิตย์จ้า “ฉันไม่ได้กลัว...” พาขวัญตอบเบาๆ แต่เสียงสั่น คิรินทร์ยกมือขึ้นแตะคางเธอเชิดขึ้นเล็กน้อย นิ้วโป้งไล้ผ่านริมฝีปากสีชมพูนั้นแผ่วเบา “ดี...เพราะฉันไม่ชอบคนขี้กลัว” เขาก้มลงกระซิบข้างหู เสียงทุ้มต่ำจนขนลุกไปทั้งแผ่นหลัง “แต่ฉันชอบคนที่กล้าท้าทาย...โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าฉัน” หัวใจพาขวัญเต้นแรงจนแทบทะลุอก เธอรู้ว่าควรจะหนี แต่กลับขยับไม่ได้ ร่างสูงโน้มลงชิดจนลมหายใจร้อนๆ ของเขาเป่ารดข้างแก้ม “บทรักบทนี้...” เขาเอ่ยช้าๆ ดิบต่ำ “…ฉันตั้งใจจะสอนเอง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more