บทนำ
1494 Words
บทนำ
ความเงียบงันที่ผ่านพ้นกาลเวลาอันยาวนานก่อเกิดเป็นความวังเวงว่างเปล่าไร้ขอบเขต ไร้รูปร่าง ไร้ทิศทาง และไร้เสียงขานรับ หากสิ่งเหล่านั้นเรียกว่านิจนิรันดร์กาลก็คงมิมีผู้ใดอาจเทียบรู้ดีไปกว่าผู้ที่ต้องถูกจองจำอยู่ในห้วงอันปราศจากยามทิวาและราตรีที่ไร้ซึ่งขอบนภาและพื้นพสุธาให้หยัดยืน
โกซัวค่อยๆลืมตาตื่นจากวิมานแห่งความฝันในสถานที่อันเคยคุ้นเมื่อความเงียบอันเคยชินถูกทำลายลงด้วยน้ำเสียงอันขมขื่นที่อยากจะข่มกลั้นของใครบางคนที่อยู่ด้านนอก
"ข้าจะผูกจิตมาร ดึงสังขารเทพเก็บไว้ในถุงกักอาวรณ์"
ร่างโปร่งแสงสีส้มอันเลือนลางค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ความง่วงซึมหลังจากตื่นนอนอย่างไม่เต็มใจนักทำให้เขาหงุดหงิดและแทบไม่ได้สนใจในสิ่งที่ได้ยินแม้แต่น้อย
"ไม่!" เสียงตะโกนทำโกซัวสะดุ้ง ความง่วงแต่แรกนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแทนที่ด้วยความมึนงง เมื่อเขาพยายามมองหาที่มาของเสียงร้อง "เจ้าจะทำเช่นนั้นไม่ได้จีซาร์… เจ้าต้องไม่ทำ" ถึงแม้ครานี้โกซัวจะตั้งใจฟังแต่เสียงสะอื้นที่ดังขาดห้วงอย่างหนักหน่วงของหญิงสาวประกอบกับเสียงแผดร้องของทารกน้อยทำให้คำบางคำถูกลบกลบหายไปกับห้วงอากาศรอบด้าน
"ข้าไม่มีทางเลือก… อูวา"
พลันสิ้นคำตอบนั้น โกซัวรับรู้ได้ถึงพลังมหาศาลบางอย่างที่พุ่งทะลวงลงกลางกระหม่อมเขาก่อนจะเหวี่ยงเอาร่างอันโปร่งแสงให้กระเด็นลอยขึ้นจากความว่างเปล่า และในตอนนี้เองประโยคแรกที่ปลุกให้เขาตื่นจากห้วงแห่งนิทราก็ดังขึ้นวนย้อนกลับเข้าหูอีกครั้งหนึ่ง
‘ถุงกักอาวรณ์’ คำนี้ไม่ใช่คำคุ้นหู ไม่ใช่คำที่โกซัวจะยินดียามเมื่อได้ยินมัน เพราะมันคือที่อยู่ที่ใช้จองจำเขาเอาไว้กว่าร้อยปี แต่สิ่งนั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในยามนี้เมื่อกลุ่มควันสีดำฉุดกระชากเอาร่างของเขาให้หลุดลอยออกจากสถานที่ที่เปรียบเสมือน 'คุก' อย่างถุงกักอาวรณ์โดยไม่ได้คาดคิด แรงมหาศาลนั้นรุมทึ้งฉีกกระชากร่างที่เป็นเพียงแค่ดวงจิตโปร่งแสงอย่างไม่มีความปราณีในความเปราะบางของมันที่สามารถแตกดับได้ทุกเมื่อ
โกซัวกัดฟันแน่นยามเมื่อปล่อยร่างไปตามแรงเหวี่ยง การหมุนวนเคว้งคว้างกลางอากาศทำให้เขาไม่สามารถจับทิศจับทางของตนได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานนักแรงนั้นจึงค่อยๆเบาบางลง ชั่ววินาทีที่โกซัวเริ่มเห็นสิ่งต่างๆปรากฎแก่สายตา เขาลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ไปเสียสิ้นความหอมหวานของอิสรภาพกำลังแผ่ซ่านเกาะกุมทั้งดวงจิตและร่างโปร่งแสงของเขา จนไม่อาจทานทนเผลอยิ้มออกมาอย่างที่ไม่ควรจะเป็นในสถานการณ์เช่นนี้
แต่ทว่ายังไม่ทันจะเชยชมลิ้มรสของอิสรภาพ จู่ๆความเจ็บปวดก็พุ่งทะลุผ่านร่างของเขานับร้อยนับพันจนต้องร้องคำรามยามเมื่อรู้สึกถึงความทรมานที่ทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน วิมานที่เห็นเมื่อครู่พร่าเลือนอีกครั้งเมื่อกลุ่มควันสีดำจำนวนมหาศาลกำลังแหวกว่ายวนเวียนรอบกายเพื่อดูดดึงนำพาพลังจากดวงจิตเขาไปยังใครบางคนที่เปล่งวาจาท่องมนตร์อักขระที่เป็นดั่งมนตร์อาถรรพ์ไสยเวท และผู้ที่จะใช้มันได้นั้นมีได้น้อยคนนัก และที่โกซัวรู้จักก็มีเพียงคนคนเดียว นั่นคือพ่อของเขา
แต่บุรุษที่กำลังถือคัมภีร์ในมือพร้อมกับท่องมนตร์อักขระในยามนี้กลับเป็นคนที่โกซัวแทบจะไม่รู้จัก ไม่เคยพบหน้าแต่กลับกล้าและบังอาจใช้มนตร์เพื่อฝืนดึงพลังจากเขาไปใช้อย่างไม่ขออนุญาตแม้สักคำเดียว!
"จีซาร์ หากเจ้าทำเช่นนี้ ลูกเราจะไม่สามารถอยู่ได้ทั้งบนสวรรค์หรือในปรโลก" เสียงร้องนั้นดังมาจากสตรีผู้มีสิริโฉมอันงดงามราวกับนางสวรรค์ หยาดน้ำตาเม็ดใสร่วงหยดลงต้องผิวกายอันแดงเถือกของเด็กทารกในอ้อมแขนนาง
โกซัวที่กำลังจะหมดแรงเหมือนได้ต่อลมหายใจอีกเฮือกเมื่อคำเอ่ยมนตร์บทสุดท้ายจบลง นึกอนาถใจเล็กน้อยที่ดวงจิตออกจากถุงกักอาวรณ์ได้ยังไม่ถึงนาทีก็เกือบต้องมาแตกสลายดับสูญทั้งที่ยังไม่ได้แม้แต่จะหายใจเอากลิ่นของอิสรภาพเข้าร่าง นี่มันไม่คุ้มเลยจริงๆ
"ข้าจะไม่ยอมเห็นเขาหรือเจ้าต้องตาย... ข้าขอโทษ"
"ไม่"
สิ้นคำของนาง เสียงดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวก่อเกิดเป็นกลุ่มควันก้อนใหญ่หอบเอาร่างเด็กทารกออกจากอ้อมอกของผู้เป็นมารดาที่ถึงแม้จะพยายามยื้อไว้สุดกำลังก็มิอาจต้านแรงพลังเหล่านั้นได้
ร่างของเด็กทารกน้อยค่อยๆลอยเข้าสู่อ้อมอกของผู้เป็นบิดา
"อูวา" ชายสูงอายุอีกคนคว้าร่างบอบบางของผู้เป็นลูกสาวเข้าไว้ในอ้อมแขน "นี่เป็นทางออกเดียวที่พ่อจะยอมให้เด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถอยู่กับลูกหรือจีซาร์ได้ แต่เขาจะยังมีและใช้ชีวิต เพื่อเติบโตขึ้นเยี่ยงมนุษย์ธรรมดาผู้หนึ่ง"
"ท่านพ่อ ข้ามิอาจอยู่ได้โดยปราศจากลูกของข้า"
ผู้เป็นพ่อโอบกอดลูกสาว แววตานั้นหม่นแสงลงยามเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นปานจะขาดใจ "เจ้า... ข้า... และทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าเหตุอันใดเด็กที่เกิดจากจอมมารและเทพเลือดบริสุทธิ์เช่นเจ้าถึงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ทั้งสามดินแดนหากไม่ทำเช่นที่จีซาร์กำลังทำ"
"ท่านพ่อ" เสียงนางยังคำร่ำไห้ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่บิดากล่าวนั้นคือความจริง
"เจ้าเองกล่าวว่าอยู่มิได้หากปราศจากลูกของเจ้า ข้าเองก็อยู่มิได้หากต้องสูญเสียเจ้าไป"
ในขณะที่โกซัวกำลังเหลียวมองทุกสิ่งรอบกาย พลันนั้นเสียงทารกก็แผดร้องดังขึ้นกว่าทุกครั้งเรียกให้ทุกคนมองไปยังร่างเล็กๆในอ้อมแขนของจีซาร์
‘เด็กที่เกิดจากจอมมารและเทพเลือดบริสุทธิ์’ คำกล่าวนี้ผุดขึ้นในใจของโกซัว เขาจ้องมองทารกน้อย กระตุกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง ส่ายหน้าเบาๆด้วยประกายตาที่ยากจะอ่านได้ เขาไม่แปลกใจกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนนี้
กลุ่มควันสีขาวหม่นกำลังพวยพุ่งออกจากร่างของทารกน้อยเข้าปะปนกับสายของกลุ่มควันสีดำที่โอบล้อมรอบกาย โกซัวเพ่งมองอยู่ชั่วระยะหนึ่งจนกระทั่งเห็นแสงที่ปลายสายมีลักษณะเป็นก้อนกลมหลุดออกจากหน้าอกซ้ายของทารกลอยสูงหนือกลุ่มก้อนสีดำ และในพริบตานั้นมันก็ดูดกลืนพลังมวลมหาศาลทั้งหมดเข้าหามันทันที
จีซาร์ตวัดมืออีกข้างปรากฎถุงสีส้มซีดบนฝ่ามือก่อนจะร่ายมนตร์เพียงไม่กี่คำกลุ่มก้อนพลังทั้งหมดก็เริ่มถูกดูดเข้าสู่ถุงกักอาวรณ์
โกซัวที่เห็นดังนั้นรู้ชะตากรรมตนเองในทันที เขาจึงใช้แรงที่มีเฮือกสุดท้ายทะยานร่างออกจากตรงนี้ก่อนที่จะถูกยึดเอาอิสรภาพ และต้องกลับลงไปอยู่ก้นถุงสับปะรังเคนั่นอีกครั้ง
"แย่แล้ว… ปีศาจตนนั้นหนีไปแล้ว" โอเมียน ผู้รับใช้คนสนิทของจีซาร์ตะโกนขึ้น เรียกให้จีซาร์หันมองตามร่างโปร่งแสงสีส้มที่หายวับออกไป "เรื่องใหญ่แน่ ถ้ามันขืนล่องลอยออกไปบนสวรรค์เช่นนี้"
"ฝากเจ้าด้วย" จีซาร์นำทารกตัวน้อยส่งคืนให้แก่ซีซัส ทอดสายตาจ้องนัยน์ตาสีนิลของเจ้าตัวน้อยที่สุกใสราวกับดวงดาวบนฟากฟ้าอย่างอาลัยอาวรณ์ "เขาจะอยู่ที่นี่ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เจ้าคงต้องเร่งนำเขาไปยังพื้นพิภพ แดนของมนุษย์"
"ท่านพ่อ... ข้า… ข้าจะลงไปส่งลูกของข้าเอง" อูวาจ้องมองลูกน้อยของนางในอ้อมแขนของซีซัส ยื่นมือออกไปเพื่อรับตัวทารก แต่ทว่าซีซัสกลับนิ่งเฉยมองดวงหน้าผู้เป็นลูกสาวครู่หนึ่งก่อนจะเลยไปสบกับนัยน์ตาของหญิงสาวอีกคนที่ยืนห่างออกไป
"เจ้าช่วยข้าสักเรื่องนะ โมเน"
"ไม่ ท่านพ่อ ข้าขอร้อง"
"ช่วยเลี้ยงหลานของข้าให้เติบใหญ่อย่างที่มนุษย์ควรจะเป็น"
- Writer
