-Süreyya
Bütün eşyalarımı toplamıştım. Artık burada kalmam için tek bir sebebe dahi ihtiyacım yoktu. Gitmek için en uygun zamandı. Ömer beni terk etmeden, ben gitmeliydim. Onun karısıyla Amerika'ya gidişini seyredemezdim. Sanırım bu çok ağır olurdu... Zaten dün gece onları gülerken görmüştüm ve bu onunla ağladığım günleri ezip geçmişti... Artık tek başına bir Süreyya olmanın vakti gelmişti...
Valizimi duvar köşesine dayadıktan sonra derin bir nefes aldım ve aynada kendime bakındım... İlk geldiğim günkü gibiydim... Belki daha güçlü belki daha yıkık... Canımın nasıl yandığı yüzümden belli olmasın diye çok hafifte makyaj yapmıştım, canlı duruyordu yüzüm; içim ölüyken... Gözlerim dolup dolup geliyordu ama iyiydim... Bilirsiniz işte insan bazen ölürken de iyi olabilir...
Kapının çalışıyla
