-ÖMER
Zorla bir arabaya bindirmişlerdi beni, sonra hiç kimsenin olmadığı bir pınar kenarına çekip dakikalarca dövmüşlerdi. Dayak yemem zerre umrumda değildi. Sadece Süreyya'nın adını haykırıp duruyordum. Bunun için asla canım yanmıyordu. Benden akan her kan gözümün önüne Süreyya'yı getiriyordu ve bağırmaktan ses tellerim gitmişti. Tüm bu kaos ise yaklaşık bir 40 dakika kadar sürmüştü. Daha sonra ise beni oraya atıp gitmişlerdi. Suratım toprağa yapışır yapışmaz titreyen ellerim cebimdeki telefona gitti ve kanlı parmaklarımla tuşladım acilin numarasını. Telefonu kulağıma götürdüğümdeyse saniyelerce konuşamadım. Nefes alamadım, sesim çıkmadı. Güç bela verebildim evin adresini ve kapanmaya başlayan gözlerime direnerek zorla ayağa kalkmaya çalıştım. Ya onun ölmesine göz yumduysam... Ya bir hiç
