สองปี ก่อนหน้านี้
แกร๊ก
แอ๊ด
ประตูบ้านหลังเดิมถูกบ้านออก ก่อนที่จุนจะเดินเข้ามาภายในบ้านที่เงียบงัน เขากวาดตามองไปรอบๆ บ้านที่ว่างเปล่า ที่ตอนนี้ไม่มีน้ำหนาวอยู่อีกต่อไปแล้ว
ตึก ตึก ตึก
สองเท้าหนาก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ราวกับคนไม่มีแรง จุดหมายคือห้องของใครบางคน ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูออก ใจภาวนาว่าจะเห็นร่างเล็กของใครบางคน อยู่ภายในห้องเหมือนอย่างเคย
"...................."
มันเป็นไปไม่ได้ เขารู้ดี
"ทิ้งจุนไปแบบนี้ได้ยังไงหนาว....." ริมฝีปากหนาพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะสัมผัสได้ถึงสัมผัสเปียกชื้นที่เสื้อของตัวเอง
ชึบ
นิ้วหนายกขึ้นสัมผัสที่ใบหน้าของตัวเอง เพื่อเช็ดคราบน้ำตาออกไป ทั้งๆที่อุตส่าห์ทนฝืนเอาไว้ เพราะคิดว่าเป็นผู้ชาย จะต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม แต่ทว่าพอคิดว่าจะไม่ได้เจอน้ำหนาวอีกต่อไปแล้ว มันรู้สึกเหมือนกำลังตาย มันฝืนเอาไว้ไม่ไหวจริงๆ
"หนาว จุนขอโทษ"
