เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อเกินต้านจีบฉัน

ขอไลน์จะส่งรูปให้

หลังจากนั้นไม่ว่ารุ่นพี่คนไหนจะพูดอะไรก็แทบไม่เข้าหัวเลย ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าเพราะรู้สึกว่าสาย ตาคมกริบของพี่เทมส์จับจ้องมาบ่อยครั้ง ยิ่งฝันที่นั่งข้างหลังแอบกระซิบว่าพี่เทมส์มองฉันอยู่ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ได้แต่บอกตัวเองว่าพี่เขาไม่ได้มองหรอก... เพื่อนเข้าใจผิดไปเอง

และแล้วก็ถึงเวลาแยกย้าย เด็กปีหนึ่งคณะมนุษย์ที่นั่งเกร็งและเงียบมาตลอดพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ยิ่งวันนี้เป็นศุกร์... ไม่มีการซ้อมเชียร์ เพราะงั้นก็ถึงเวลากลับหอไปพักผ่อนแล้ว เย้!

“น้องลูกพีช”

ระหว่างที่ฉันกับฝันกำลังโบกมือลาเอมและแก้มยุ้ยก็ได้ยินใครบางคนเรียกเอาไว้ พอหันไปมองก็เห็นเป็นรุ่นพี่ปี 3 เอกญี่ปุ่นที่หาตัวจับยากนั่นเอง

“ขาพี่” ฉันขานรับพร้อมทั้งเร่งฝีเท้าเข้ามาหาพี่สี่คนนี้โดยมีฝันเดินตีคู่มาด้วย

“ยังอยากได้ลายเซ็นของพวกพี่อยู่มั้ย” พี่คนที่มอบภารกิจให้ฉันไปขอถ่ายรูปกับผู้ชายเลิกคิ้วถาม

“อยากค่ะ” ฉันพยักหน้าทั้งรอยยิ้ม ถึงเวลาเคลียร์ลายเซ็นทั้งหมดแล้วสินะ

ก่อนเข้ารับน้องฉันกับเพื่อนอีกหลายคนเพิ่งได้ลายเซ็นรุ่นพี่ปี 4 ที่หาตัวโคตรยากมาเลยค่ะ เพราะงั้นเหลือแค่ลายเซ็นของพี่สี่คนนี้เท่านั้น... ลูกพีชคนนี้ก็จะปิดจ๊อบแล้ว! เย้!

“น้องเห็นรุ่นพี่คณะวิศวะคนนั้นมั้ยครับ นั่นน่ะ คนที่กำลังมองมาทางนี้พอดี” ว่าแล้วพี่คนเดิมก็ชี้ไปยังลานเกียร์

ขวับ! ฉันกับฝันหันไปมองตาม แล้วก็ต้องสะดุ้งในใจเมื่อเห็นว่าผู้ชายหล่อเกินต้านแต่แอบน่ากลัวกำลังมองมาเช่นกัน

“พี่เทมส์เหรอคะ” ฉันหันกลับมาถามหน้าตื่น คือไม่อยากเดาเองไง เผื่อไม่ใช่ขึ้นมาจะหน้าแตกเปล่าๆ

“ภารกิจของพี่คืออยากให้น้องเข้าไปขอถ่ายรูปกับพี่ว้ากคนนั้น ถ้าทำสำเร็จ น้องจะได้ลายเซ็นของพวกพี่สี่คนทันที”

ห๊ะ! รุ่นพี่คนอื่นมีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นพี่เทมส์ด้วย ละประเด็นคือพี่เขาเป็นเฮ้ดว้ากไง สั่งการแต่ละทีรุ่นน้องกลัวกันหมด อย่าว่าแต่คนอื่นเลยที่กลัว... ฉันก็กลัวเหมือนกัน

ที่สำคัญตอนนี้เพิ่งเลิกรับน้องด้วย นักศึกษาสองคณะเดินขวักไขว่เต็มไปหมด หนำซ้ำพี่เทมส์ยังเป็นขวัญใจสาวแท้สาวเทียมทั้งมหาลัยเพราะเขาหล่อระดับลูกรักพระเจ้า ถ้าฉันเสนอหน้าเดินเข้าไปขอถ่ายรูปคู่... ไม่ถูกเขม่นแย่เหรอ (แม้มันจะเป็นภารกิจแลกกับลายเซ็นก็ตามเถอะ)

“ตอนนี้เลยเหรอคะ” คือเป็นวันอื่นได้มั้ย วันที่คนไม่เยอะขนาดนี้ ถึงฉันจะไม่ใช่พวกขี้อายแต่ให้เข้าไปขอถ่ายรูปคู่กับผู้ชายต่อหน้าคนหลายร้อยก็ไม่ไหวนะ

“ตอนนี้เลยครับ” รุ่นพี่ยักคิ้วยิ้มๆ

“แต่...” ฉันกำลังจะต่อรอง ทว่าพี่อีกคนกลับแทรกขึ้นมา

“น้องพลาดโอกาสมาครั้งนึงแล้วนะครับ ถ้าครั้งนี้พลาดอีก...พวกพี่ไม่เซ็นให้ละนะ” ฮือ! จบกันลูกพีช

“แล้วถ้าหนูเข้าไปขอแต่พี่เค้าไม่ตกลงล่ะคะ หนูต้องทำอย่างอื่นอีกใช่มั้ย” ดูก็รู้ว่าพี่เทมส์ไม่ใช่ประเภทที่ยอมทำอะไรไร้สาระ ทั้งนิ่งทั้งดุขนาดนั้น แถมเวลามองมาแต่ละทีทำเอาคนโดนมองท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด

คนแบบนั้นน่ะนะ... จะยอมถ่ายรูปคู่กับฉัน มองจากดาวอังคารลงมายังรู้เลยว่าไม่มีทางอ่ะ

“ไม่ต้องแล้วครับ ยังไงพวกพี่ก็เซ็นให้เพราะถือว่าน้องมีความกล้าพอตัว”

หือ! ถึงไม่สำเร็จก็ยอมเซ็นให้ ข้อเสนอน่าสนใจเว่อร์

ไม่เห็นเป็นไรเลยลูกพีช... แค่เข้าไปขอถ่ายรูปกับพี่เฮ้ดว้ากคณะวิศวะ แค่ทนกับความอับอาย แค่ทนกับสายตาคนมอง แค่หลังจากนี้อาจจะถูกผู้หญิงหลายคนหมั่นไส้เท่านั้นเอง!

แต่ค่ะแต่ เพียงแค่ตกลงทำภารกิจก็หมายความว่าต่อจากนี้เธอไม่ต้องทำอะไรน่าอายอีก แต่ถ้าปฏิเสธตั้งแต่ตอนนี้ถือว่าจบเห่เลย

“ก็ได้ค่ะ” หลังจากชั่งใจสักพักฉันก็ยอมตกลง รุ่นพี่สี่คนนี้ยิ้มมุมปากซะงั้น

หึ! ดีใจที่ได้แกล้งรุ่นน้องอย่างฉันใช่ม้า เอาเถอะ... หลังจากนี้ฉันจะไม่ใช่ของเล่นของพี่ๆ ในเอกอีกแล้ว ทำๆ ให้มันจบไป ย้าก!

หมับ! ฝันยื่นมือเข้ามาจับมือฉันเหมือนให้กำลังใจ ฉันยิ้มจนตาหยีให้เพื่อนสนิท ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปทำภารกิจสุดท้าย ใจเย็นลูกพีช... เธอทำได้! ทำได้!! และทำได้!!

“เฮ้ยๆ! ลูกพีชเอกญี่ปุ่น”

“เชี่ย! มองมุมไหนก็โคตรตุ๊กตา”

“น้องคนนั้นจะทำอะไร เฮ้ย! เดินตรงไปทางพวกวิศวะด้วย”

“พวกแก! เด็กเอกญี่ปุ่นเดินไปทางรุ่นพี่พวกเราเว้ย”

เวลานี้ใครพูดอะไรฉันแทบไม่ได้ยินทั้งนั้น มีอย่างเดียวที่ได้ยินคือเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นตึกตักด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งตื่นเต้น ทั้งแอบเขิน ทั้งกลัวสาวๆ หมั่นไส้ผสมปนเปกันไปหมด

“มีอะไรรึเปล่าครับน้องลูกพีช”

ยังไม่ทันที่ฉันจะถึงตัวเป้าหมาย พี่เจมส์ที่หันมาทางนี้พอดีก็ทักทายด้วยสีหน้าใจดีต่างกับตอนเป็นพี่ว้ากเมื่อกี้ชะมัด

พรึ่บ! อะไรคือการที่สิ้นเสียงของพี่เจมส์ กลุ่มพี่ว้ากวิศวะทั้งหมดหันมามองฉันเป็นตาเดียว?

ฮือ! ให้มันได้อย่างนี้เซ่! จากที่คิดว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ คงเป็นแค่ความฝันแล้วสินะ

“คือ...คือว่าหนู” ฉันอึกอักเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ยิ่งพี่เทมส์มองมาด้วยสีหน้านิ่งๆ ด้วยแล้ว ยิ่งพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่ โอย! เครียดลงแก้มค่ะ!

“น้องลูกพีช พวกพี่รอดูอยู่นะ!” ขวับ! เสียงตะโกนของรุ่นพี่ปี 3 ทำให้ฉันหันไปมองพวกพี่เขาทันควัน

ฮือ! พี่ก็อย่าเร่งสิคะ หนูกำลังทำใจอยู่ เฮ้ยเดี๋ยวๆ! ไหงทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันทั้งสองคณะกำลังมองมาที่ฉันด้วยเล่า โอ๊ย! จะบ้า!

“ว่าไงครับ” เมื่อพี่เจมส์ถามย้ำ ฉันรีบหันหน้ากลับมา สั่งให้ตัวเองโฟกัสแค่ภารกิจ ไม่ต้องคิดอะไรนอก เหนือจากนั้น

“พอดีหนูกำลังทำภารกิจล่าลายเซ็นอยู่ค่ะ” ฉันบอกพลางหันไปมองหน้าพี่เทมส์

โอย! ตื่นเต้น ทั้งที่ฉันไม่ได้สารภาพรักกับพี่เขาสักหน่อย ก็แค่ขอถ่ายรูปคู่ แต่พอสบตาและมองใบหน้าหล่อเกินต้านแบบตรงๆ ...ใจงี้เต้นตูมตาม ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับโดนพระอาทิตย์สามดวงสาดความร้อนเข้าใส่ ใจเย็นลูกพีช...ทำให้มันจบๆ เดี๋ยวก็ได้ลายเซ็นละ ฉันบอกตัวเองก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปอย่างรวดเร็ว

“หนูขอถ่ายรูปคู่กับพี่เทมส์ได้มั้ยคะ”

“ฮู้ว!” พวกพี่ว้ากถึงกับเฮลั่นด้วยสีหน้าชอบใจทำเอาฉันสะดุ้งจนเผลอถอยหลังสามสี่ก้าว

“เชี่ย! น้องมาขอถ่ายรูปคู่มึงว่ะไอ้เทมส์” พี่เดย์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย้าๆ

“น้องทำแบบนี้ พี่ก็อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มจีบดิครับ” พี่ว้ากอีกคนพูดด้วยสีหน้ากวนๆ

ฮือ! อยากว๊าบหนี ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว!

“ละมึงว่าไงวะไอ้เทมส์” พี่กัสหันไปถามพี่เทมส์เหมือนล้อเลียน ถ้าให้ฟันธง...ฉันว่าพี่เทมส์ปฏิเสธอยู่ละ

แต่ถึงพี่เทมส์เซย์โนก็ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ได้ลายเซ็นแน่นอน ได้เวลาหันหลังเดินไปหารุ่นพี่ปี 3 จอมขี้แกล้งแล้ว ฮึ!

“ก็เอาสิ” เฮ้ย! ฉันตาโตทันควัน ไหงตอบตกลงง่ายๆ เล่า

“เฮ้ยๆๆๆ คนนี้มันยอมช่วยเว้ย นั่นแน่! มึงแอบคิดไรกับน้องเค้าเปล่าวะ” ยิ่งกลุ่มพี่ว้ากโห่แซว ฉันก็ยิ่งเขิน มือเท้าเย็นวาบ หน้าร้อนแทบระเบิด สมองว่างเปล่าในพริบตา

กึก! รู้ตัวอีกทีคือพี่เทมส์ก็ก้าวมายืนข้างกันแล้ว

“ถ่ายรูปคู่งั้นสิ” น้ำเสียงเรียบนิ่งต่างจากเวลาเป็นพี่เฮ้ดว้ากที่โคตรดุดันทำให้ฉันได้สติก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“ค่ะ” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะล้วงไอโฟนออกมา

“มองกล้อง”

แชะ! พี่เทมส์ก็เป็นฝ่ายสั่งการแถมยกมือถือของเขาขึ้นมาถ่ายรูปเราสองคน... เร็วชะมัด เร็วจนฉันงงอ่ะ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันไหว้ขอบคุณเมื่อพี่เขายอมช่วยอย่างง่ายดาย

“เอาไลน์มาจะส่งรูปให้” พี่เทมส์บอกเสียงเรียบ

“อ๋อ...ค่ะ” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก ล้วงไอโฟนออกมายื่นคิวอาร์โค้ตให้ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าสแกน และพอเห็นรูปคู่ของเราสองคนปรากฏที่หน้าจอ ฉันก็เพิ่งสำนึกได้ว่านี่เป็นการถ่ายรูปคู่กับผู้ชายคนแรกที่ไม่ใช่คนในครอบครัว

โครมคราม! โครมคราม! ฉับพลันทันใด ใจดวงน้อยของฉันก็เกิดอาการเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากขั้วเพราะพี่เฮ้ดว้ากคนนี้...

คนที่ยืนอยู่ข้างๆ น่ะเซ่!!