“อ้าวพี่คิณ หวัดดีครับ”
โน้ตยกมือไหว้รุ่นพี่ที่เป็นประธานนักเรียนของคณะแพทย์ที่เขาเองก็เรียนอยู่เช่นกัน
“มาทำอะไรแถวนี้” อคิณถามโน้ต ทั้งยังปรายตามองมือของรุ่นน้องอย่างรวดเร็วคล้ายกับว่าไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ แต่เขาก็เก็บอาการได้อย่างมิดชิด
“ผมมาหาเพื่อนครับพี่” โน้ตที่ไม่รับรู้ท่าทีของอคิณเลยสักนิดชี้ไปทางกลุ่มเพื่อนผู้ชาย ก่อนจะชี้มาที่ตาหวานและแป้งหอมด้วย “สองคนนี้ก็เป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่สมัยมัธยมเหมือนกันครับ”
ตาหวานส่งยิ้มให้อคิณบางๆ แต่อคิณยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย
“ไม่มีเรียนกันต่อแล้วเหรอ”
คำถามของอคิณทำให้ตาหวานหุบยิ้มทันที ตาหวานคิดว่าอคิณคงกลัวว่าความลับจะแตกเลยอยากให้เธอไปจากสถานการณ์ตรงนี้
“มีค่ะ งั้นตาหวานกับแป้งหอมไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันนะโน้ต” ตาหวานหันไปโบกมือและยิ้มหวานให้โน้ต แล้วรีบจูงมือของแป้งหอมให้เดินตามตัวเองตอนที่รู้สึกถึงรังสีที่ไม่ค่อยดีจากตัวอคิณแผ่ออกมามากขึ
