Adar oradaydı. Üzerinde gri bir kazak, elinde iki kahve. Şilan’ı görünce hafifçe gülümsedi, sessizce birini ona uzattı.
“Birlikte içmek daha güzel geliyor artık,” dedi.
Şilan kahveyi aldı, göz göze geldiler. Söz yoktu. Ama içlerindeki her şey çok netti.
“Seninle bu kadar sessizken bile bu kadar çok şey konuşabiliyor olmak garip,” dedi Şilan hafifçe gülerek.
Adar, gözlerini ondan ayırmadan konuştu:
“Çünkü seni dinlerken kelimelere ihtiyacım yok. Yüzün, gözlerin, duruşun her şeyi anlatıyor.”
Şilan hafifçe başını öne eğdi. Kalbinde bir sıcaklık yayıldı. O an oraya, o terasa sadece kuşların sesi ve bu iki kalbin ritmi hâkimdi.
Adar – İç Sesi
“Ne zaman yanımda olsa içim garip bir huzurla doluyor. Oysa yıllardır huzur denen şeyden uzak yaşadım. Ece vardı, güzeldi, uyumluydu ama Şilan… o
