Adar’ın sesini duyduğumda içimde bir şeyler titriyor, ama bu hissin adını koyamıyorum. Belki de koymak istemiyorum. Çünkü biliyorum… onun yanında başka biri var. Ece. Güzel, zarif, güçlü. Adar’ın geçmişinde yer etmiş, geleceğinde de olması beklenen kadın. Herkes böyle düşünüyor. Belki Adar da öyle düşünüyordur. Bense sadece aralarındaki bakışmalara sessizce tanıklık ediyorum. Gülümsüyorlar. Bazen çok yakınlar. Ve ben sadece izliyorum.
Gururuma yediremiyorum kıskandığımı. Çünkü ben öyle bir kadın değilim. Kimseye ait olmayan, kendi yolunu çizen, duygularını cebine sıkıştırıp gözlerine güvenle bakan bir kadınım. Ama bazen… bazen, Adar bana öyle bir bakıyor ki… sanki gözlerimi değil de içimi okuyor. Beni görüyor gibi. Sadece dışarıdan değil. İçimdeki fırtınaları, geçmişimi, korkularımı…
Ve
