Adar’ın o akşam söyledikleri, hâlâ kulaklarımda çınlıyordu.
“Sana iyi geleceğim. Söz veriyorum.”
Sanki ruhuma dokunmuştu.
Ertesi sabah, aynada yüzüme baktığımda, bir gülümseme vardı…
Farkında olmadan daha özenli giyindim, saçlarımı dikkatlice topladım.
Annem “Kızım, bir neşe var sende bugün,” dedi.
Yüzüm kızardı, cevap veremedim.
Şirkete girdiğimde, Adar’la göz göze geldik.
İçimden geçen her şeyi gözlerimle söylemişim gibi hissettim.
Fakat hemen ardından Ece beliriverdi.
Yanında Burcu ve Yasemin…
Kahkahalar, övgüler, “Adar Bey şöyle zarif, böyle düşünceli…”
Sadece izledim.
Ben ne onlara benziyordum… ne de onların olduğu dünyaya aittim.
Ama Adar… onun yanında başka bir şey hissediyordum.
İçten gelen bir bağ…
Öğle arasında telefonum titredi.
Adar’dan bir mesaj:
“Yarın sabah
