“น้ำค่ะ” ฐานิตากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางยื่นแก้วน้ำเย็นให้ชายหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่บนโซฟาสีครีมกลางห้องนั่งเล่น ห่างจากครัวเปิดเล็ก ๆ ของเธอไม่มาก
“ขอบคุณ” ติณณภพรับแก้วน้ำพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย เสียงของเขานิ่งเย็นราวกับว่าเพียงแค่คำขอบคุณสั้น ๆ ก็เพียงพอแล้วที่จะตัดบทสนทนา เขารับแก้วน้ำมาแต่ก็ไม่ได้รีบดื่ม กลับจ้องมองแก้วนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างพิจารณา
“เอ่อ…ถ้างั้นหนูขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฐานิตายิ้มบาง ๆ แต่แววตาของเธอกลับส่งสัญญาณความประหม่า เธอรีบพูดอย่างเก้อเขิน ราวกับต้องการหลบหนีจากบรรยากาศที่เริ่มอึดอัด
“อืม” ติณณภพตอบสั้น ๆ เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ เฝ้าดูหญิงสาวเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ เขากระชับแก้วน้ำในมือเล็กน้อย เมื่อสายตาของเขากลับไปมองสำรวจห้องอีกครั้ง
ทุกอย่างในห้องนี้ดูสะท้อนความเป็นตัวตนของฐานิตามากที่เขาคาดคิด เฟอร์นิเจอร์สีขาวและ
