“มาแล้วเรอะนังตัวร้าย!” เจ้าของใบหน้าเอาเรื่องเอ่ยเสียงแหลม เมื่อสายตาหันไปเห็นลูกสาวตัวดีเดินเข้ามาในบ้านทาวน์เฮาส์กลางเก่ากลางใหม่ หลังจากที่หล่อนรอมาได้ประมาณชั่วโมงหนึ่ง
“แม่มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า” ฐานิตากล่าว ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความเบื่อหน่าย เมื่อมองไปยังผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้และลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทันทีที่เธอถามจบ
“นี่อย่ามาทำหยิ่งนักนะนังแยม! ฉันมากกว่าไหมที่ต้องเป็นคนถามแกว่ามีอะไรจะพูดหรือเปล่า!” อรไพลินแผดเสียง สายตาที่เธอมองลูกสาวเหมือนคนที่พร้อมจะกินเลือดกินเนื้อกันเต็มที
ฐานิตายืนนิ่ง เธอพยายามที่จะไม่โมโหที่โดนพ่นคำร้ายกาจใส่ แม้หัวใจดวงน้อยจะเต้นไม่เป็นส่ำและปวดหนึบมากแค่ไหนก็ตาม ทั้งอีกอย่างเธอก็พยายามที่จะทำความเข้าใจกับคำถามที่คนเป็นแม่ถามกลับมาด้วย แม้จะไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าอรไพลินหมายถึงอะไร
“แม่หมายถึงอะไร” หญิงสาวถามเสียงเรียบตามที่คิด ดวงตาจับจ้องไ
