ตอนที่ ๑๒ หน้าที่
ข่าวไฟไหม้เป็นกระแสดังในตอนเช้าธัณภัทรที่ได้อ่านข่าวที่เพื่อนส่งมาให้ทางข้อความแล้ว สีหน้ายังคงนิ่งเฉยอยู่เช่นเดิม อาการปวดแผลที่ศีรษะเริ่มดีขึ้นมากแล้ว เขาวางโทรศัพท์ลงที่เดิม
เดินลงจากเตียงตรงไปยังห้องผู้ป่วยอีกห้องที่อยู่ข้างกัน เขาผลักประตูห้องเข้าไปอย่างเบามือไม่ให้ส่งเสียงรบกวนผู้ป่วยอีกคนที่อยู่ด้านใน ถึงจะเป็นคนหยาบแต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จักกาลเทศะ
ชาลิสานอนหลับสนิท สีหน้าของเธอยังดูซีดเซียว ผมยาวรุงรังไม่เรียบร้อยแต่มองดูแล้วก็ไม่ได้แย่มากเท่าใด ธัณภัทรก้าวเท้าเดินเข้ามายืนนิ่งที่ขอบเตียงผู้ป่วย
“หึ..อ่อนแอขนาดนี้กลับบ้านไปเถอะ” เขาเอ่ยเสียง ก่อนเอี้ยวตัวกลับห้องแต่ถูกมือเล็กดึงรั้งข้อมือเอาไว้ก่อน
“ฉันไม่ได้อ่อนแอสักหน่อย คนเราก็ต้องมีสิทธิ์ป่วยบ้างสิ” ชาลิสายังคงไม่ปล่อยมือแต่กลับถูกธัณภัทรสลัดมือออก “คุณเป็นยังไงบ้าง” เธอยังคงจ้องมองใบหน้าและบาดแผล
“ห่
