ให้รักหรือให้ร้าย

ตอนที่ ๑ พบหน้า Bangkok 02.14 a.m รถยนต์สีเขียวแซมเหลืองจอดนิ่งที่หน้าสถานีตำรวจ หญิงสาวที่มีความสูงเพียงร้อยห้าสิบแปดรีบหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้กับคนขับรถแท็กซี่ทันที สองมือคว้าเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ ลากดึงเข้ามาด้านในสถานีตำรวจด้วยความยากลำบาก เธอใช้ปลายนิ้วดันแว่นสายตาที่สวมใส่เอาไว้ให้กระชับใบหน้า พร้อมกับเอาหลังมือปาดเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก สองเท้าก้าวเดินไปที่ร้อยเวรที่กำลังนั่งอยู่ด้านใน “ฉันมาประกันตัว คุณธัณภัทร อามัลดา ค่ะ” เธอยื่นเอกสารต่างๆ ไปตรงหน้าของนายตำรวจที่นั่งอยู่ “ไม่ทราบต้องใช้เวลานานไหมคะ” “สักครู่นะครับ” เขาถือเอกสารเดินเข้าไปด้านใน พร้อมกับเดินออกมากับชายอีกคน “พี่เก้า!!” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องด้านในดังขึ้น จากที่นั่งรีบลุกยืนยิ้มกว้างส่งให้กับวราหาญ “ไม่เจอกันนานเลยนะ” สายตาของเขามองเลยไปยังกระเป๋าใบใหญ่ที่วางขนาบข้างเอาไว้ของเธอ “สวัสดีค่ะ พี่ทำงานอยู่ที่นี่เหรอคะ” เธอยิ้มอีกครั้ง วราหาญเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมัธยมปลายของเธอ เขาโด่งดังในหมู่สาวสาวเป็นอย่างมาก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา “ใช่พี่ทำงานที่นี่ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ หอบกระเป๋ามาเยอะเชียว” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วยิงคำถามที่สงสัยใส่เธอในทันที “พึ่งกลับมาจากต่างประเทศค่ะ ไม่มีเวลาแวะไปเก็บของเลยตรงมาที่นี่ก่อนค่ะ” เธอใช้มือดันแว่นสายตาของตัวเองอีกครั้ง ให้มองผู้ชายตรงหน้าเต็มสองตา “เป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้?” เขาชี้นิ้วมาที่รูปชายหนุ่มเจ้าปัญหาที่ทำให้สถานีตำรวจวุ่นวายไปพักใหญ่ ‘ธัณภัทร อามัลดา’ หรือ ‘ธัณ’ ชายใบหน้าคมคายลูกครึ่งไทยอินเดีย อายุ 23 ปี ในภาพแววตาของเขาดูดุดันและน่ากลัวหากขัดกับใบหน้าที่หล่อเหลามากนัก “เป็นผู้ปกครองค่ะ” “????” วราหาญยืนตั้งคำถาม ว่าเธอนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับชายหนุ่มเจ้าปัญหาคนนี้ เขาไม่ได้ถามอะไรต่อเพียงทำเรื่องประกันตัวให้แล้วเสร็จโดยเร็ว ก็แค่เรื่องทะเลาะวิวาทของเด็กวัยรุ่น ที่ต้องให้ตำรวจอย่างเขาเข้าไปยุ่งด้วยทุกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธัณภัทรถูกจับข้อหาทะเลาะวิวาทกับผู้อื่น ปกติแล้วจะมีทนายมาขอประกันตัวภายในหนึ่งชั่วโมง แต่ครั้งนี้เลยเข้าสามชั่วโมงถึงมีคนมาประกันตัว “ออกมา!” ร้อยเวรไขกรงเหล็กหนาให้คนที่อยู่ด้านในให้เป็นอิสระ “ไม่เบื่อหรือไง มาเหมือนทางไปเที่ยวผับเลยนะ” “......” ธัณภัทรไม่พูดจาอะไร เดินออกมายังด้านนอก เขามองหาทนายที่มาประกันตัวเป็นประจำหากพบเพียงผู้หญิงทรงป้าที่นั่งอยู่กับกระเป๋าเดินทางเพียงเท่านั้น “คุณธัณใช่ไหมคะ” เธอเดินเข้ามาหาเขาแล้วฉีกยิ้ม แต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจกลับยังมองไปทางอื่น “ฉันมาประกันตัวคุณค่ะ กลับกันเถอะค่ะฉันเรียกรถเอาไว้ให้แล้ว” เขาเดินออกมาหน้าสถานีตำรวจ รถแท็กซี่จอดนิ่งรออยู่ ‘ชาลิสา’ หรือ ‘ลิสา’ เดินแกมวิ่งลากกระเป๋าเดินทางหนักๆ ตามหลังเขามาติดๆ เธอนึกบ่นเขาในใจที่ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถชาลิสารีบบอกจุดหมายปลายทางให้กับคนขับทราบทันที เบาะด้านหลังที่ว่ากว้างพอมีเขาและเธอขึ้นมานั่งพร้อมๆ กัน มันคับแคบโดยไม่ต้องสงสัย เพราะธัณภัทร์มีร่างกายสูงใหญ่ “ทนายหายไปไหน” “ต่อไปนี้ฉันรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลคุณค่ะ ฉันชื่อชาลิสา หรือจะเรียกว่าลิสาก็ได้” “ไม่ได้ถาม ตอบที่ถามมา” น้ำเสียงฟังดูเย็นชา ทำให้อีกคนที่กำลังยิ้มกว้างเพื่อที่จะผูกมิตรกลับหุบยิ้มในทันที “ทนายไม่ว่างค่ะ” ชาลิสาตอบสั้นๆ เพราะเขาคงไม่ต้องการฟังคำอธิบายที่ยืดยาว เธอแอบมองใบหน้าด้านข้างของธัณภัทรอดไม่ได้ที่จะชื่นชม ขนคิ้วดก ขนตางอน จมูกโด่งคมเป็นสันปากกระจับ เขาคือลูกรักของพระเจ้าชัดๆ ท่านปั้นแต่งมาอย่างดี แต่ตรงริมฝีปากของเขากลับมีรอยแผลฟกช้ำ “มองพอหรือยัง” เขาหันมาสบสายตา ดวงตาของเขาเหมือนกับเหยี่ยวทะเลทรายที่จ้องมองเหยื่อ ชาลิสาหันกลับมามองมือของตัวเองในทันที “อย่าล้ำเส้น ทำหน้าที่ของเธอก็พอ” รถยนต์จอดนิ่งที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ชายร่างกำยำกำลังเลื่อนเปิดประตูต้อนรับเจ้าของบ้าน ชาลิสาที่กำลังนำกระเป๋าออกมาจากท้ายรถอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าประตูเหล็กสูงนั้นจะปิดหนีเธอไปก่อน “ผมช่วยครับ” “ขอบคุณค่ะ” “ท่านสั่งให้ผมเตรียมห้องเอาไว้ให้คุณลิสาแล้วครับ เชิญครับ” ชายผิวสีแทนที่เปิดประตูให้เมื่อครู่เข้ามาช่วยเหลือยกกระเป๋าของเธอเข้ามาภายในบ้าน ล้านกว้างที่มีโรงจอดรถยนต์อยู่ไม่ต่ำกว่าสิบคัน ทำให้ชาลิสาตาโตไม่คิดว่าธัณภัทรจะร่ำรวยได้มากขนาดนี้ รถยนต์ที่จอดอยู่ล้วนแต่เป็นรถที่นำเข้าจากต่างประเทศ “เธอจะทำอะไร?” ธัณภัทรยืนเท้าสะเอวหันมามอง เมื่อเห็นผู้หญิงที่นั่งรถมาด้วยกัน ลากกระเป๋าเข้ามาในเขตพื้นที่ส่วนตัวของตนเอง “คุณท่านให้คุณลิสาพักอยู่ที่นี่ครับ” “......” เขาถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ไม่พอใจที่บิดาของตนเองชอบทำตามใจคิดจะพาใครมาอยู่ด้วยกันกับเขาที่นี่ก็ได้นะหรือ ธัณภัทรเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงใหญ่สายตาจ้องมองไปที่เพดานห้องสูง เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนเป็นสีขาวสลับสีเทา วันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกว่าวันไหนๆ ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ธัณภัทรลุกขึ้นเดินมาเปิดประตูก่อนที่เขาจะรีบปิดประตูลงแต่ถูกคนที่อยู่ด้านนอกดันมือเอาไว้ก่อน “ฉันบอกแล้วนะ ว่าอย่าล้ำเส้น” “ฉันแค่จะเอายามาให้” ชาลิสายื่นหลอดยาทามาให้กับเขา จ้องมองบาดแผลริมฝีปากอีกครั้ง “ไม่ต้องมายุ่ง” ปัง!! ธัณภัทรปิดประตูใส่หน้าอย่างไม่เกรงใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อของเขาส่งผู้หญิงมาอยู่ใกล้ เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นที่หวังเพียงเงินของพ่อ ไม่รู้ว่าชาลิสาเป็นภรรยาคนที่เท่าไหร่ของพ่อ เขาเบื่อหน่ายที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แค่เกิดมาเป็นลูกชายของ ‘อดิน อามัลดา’ ก็เศร้าเต็มกลืนแล้ว พ่อที่ไม่เคยทำหน้าที่ของพ่อ พ่อที่ทำให้เขาได้เกิดมาเพียงเท่านั้น พอนึกก็ช่างน่าสมเพชตัวเอง ทุกคนต่างอิจฉาที่เขามีทุกอย่าง ไม่ลำบากไม่ต้องคิดมากเรื่องเงินทอง แต่ใครจะรู้การมีเงินทองมากมายก็ใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป ****************** มาแล้วค่ะนิยายเรื่องใหม่ ไม่ได้เขียนแนวอิโรติกมาสักพักแล้วค่ะ ประเดิมกับพี่ธัณ ผู้ชายที่หยาบกระด้าง นิยายเรื่องนี้ออกแนว SM นะคะ หากใครไม่ชอบผ่านได้เลยค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ