ตอนที่ ๑๖ ผู้ชายคนนั้น
“บอกแล้วไงคะ ว่าพี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ทำเหมือนเดิมเถอะค่ะ” เวนิตายังคงยิ้มกว้าง ถึงแม้จะรู้สึกอายแต่ก็ยังทำหน้าปกติไม่ให้อีกคนรู้ความรู้สึกที่แท้จริงในตอนนี้
“คบกันไหม?”
“ค่ะ?” เธอจ้องมองหน้าของวราหาญด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินในขณะนี้
“พี่บอกว่าเราคบกันไหม แต่บอกเอาไว้ก่อนนะพี่ไม่ใช่อย่างที่เราเห็นหรอก พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่อาจทำให้ตาไม่มีความสุข” วราหาญไม่คิดว่าตัวเองจะพูดออกไปแบบนั้น
“ได้ค่ะ ตายังไงก็ได้” ตอนนี้เธอขอตอบรับคำพูดของเขาเอาไว้ก่อน ในวันพรุ่งค่อยคิดหาวิธีว่าจะทำเช่นไรต่อกับเขา
“งั้นพรุ่งนี้เราเริ่มคบกันเลยแล้วกัน”
“ไม่เป็นวันนี้เหรอคะ?” เวนิตาตั้งคำถามอีกครั้ง ทำไมถึงไม่กำหนดวันนี้เป็นวันที่พวกเราคบกัน
“ก็วันนี้มันเหลือแค่ไม่กี่นาทีเอง รู้สึกขาดทุนที่คบกันวันนี้” วราหาญยิ้มกว้าง ความรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยพบเจอกับใครมาก่
