Bride of the Unholy (SPG)

Kabanata 4: Sanctuario ng Kadalisayan

Sa buong maghapon, ramdam ko ang kakaibang tingin ng ibang madre. Hindi sila tulad ng dati—kung minsan ay umiiwas ng tingin, ngunit kapag hindi ko nakikita, naroon ang mga bulungan.

"Siya na nga ba?"

"Ang Napili..."

"Huwag ka na magtaka, tingnan mo ang mga mata niya. Asul—tanda ng basbas."

"Kapag natapos siya sa santuaryo, wala nang balikan."

Nag-init ang aking pisngi. Pilit kong nilakasan ang loob ko, ngunit ang bawat salitang iyon ay parang tinik na unti-unting tumutusok sa aking dibdib. Para bang lahat sila ay naghihintay sa isang bagay na hindi ko pa lubos maunawaan.

Kaya nang ipinatawag ako ni Mother Dolor pagsapit ng dapithapon, alam kong darating na ang sagot.

"Mag-isa kang bababa," wika ni Mother Dolor, mahina ngunit mariin. "Sa paanan ng burol, makikita mo ang daan patungo sa santuaryo. Sa ilalim ng buwan, haharap ka sa lumang altar. Dalhin mo ito—ang banal na kasangkapan. Sa harap Niya, ipapakita mo ang iyong kadalisayan."

Inabot niya sa akin ang isang piraso ng kahoy—makinis, mahaba, at sa dulo’y may pinalapad na anyo na wari'y mukha ng isang anito. Malamig sa palad, mabigat sa loob.

Paglabas ko ng kumbento, sinalubong ako ng hangin mula sa dagat at ng huni ng kuliglig. Ang gabi'y maputi sa ilalim ng buwan, ang mga dahon nagbubulungan sa itim na hangganan ng kakahuyan. Sinundan ko ang makitid na daan—paakyat, pababa, paikot—hanggang sumambulat sa harap ko ang isang munting clearing na tila laan lamang sa mga lihim. Nandoon ang Sanctuario ng Kadalisayan. May isang altarcito na bato, nabalutan ng lumot at baging, at ang ibabaw ay inilalambungan ng liwanag ng buwan na mala-pilak.

Humakbang ako palapit, halos marinig ang sariling pintig ng dibdib. Sa paanan ng altar ay may sandaling nangingilid ang hamog. Sumisingaw ang amoy ng lumang panata—alak na natuyo, insensong inihip ng hangin.

Lumuhod ako. Inilapag ko ang kasangkapan sa malamig na bato at pinagmasdan ang liwanag na dumudulas sa makinis nitong katawan. Para bang ang buwan mismo ang nagselyo dito.

"Huwag kang matakot," paalala ng tinig ni Mother Dolor sa aking alaala. "Ang Kanyang kapangyarihan ang magpapatunay."

Pinikit ko ang mga mata. Ang hangin sa paligid ay umikot, sumiksik sa aking ulo na parang panalangin na paulit-ulit at walang dulo. Ibinuka ko ang bibig upang umusal ng dasal—ngunit walang salitang lumabas. Ang tanging mayroon ay hinga. At sa bawat hinga, ang bigat ng mundo ay tila sumasalin sa akin.

Hinaplos ko ang kasangkapan, dinama ng mga daliri ang kahoy. Parang may sariling pulso sa ilalim ng aking balat. Marahang itinaas ko ito, at sa gitna ng malamig na liwanag ng buwan ay sumunod ako sa itinurong takda. Ang katawan ay alay, ang panginginig ay saksi, ang dugo ay tipan.

Unti-unti kong itinutok 'yon sa entrada ng puday ko. Sa harap ko’y ang batong altar, ngunit sa aking sariling laman naroon ang tunay na dambana. Hinagod ko muna sa kuntil—para bang hinahaplos ng malamig na dila ng buwan—para mabasa, saka marahang inilabas-masok, ngunit hindi pa tuluyang ibinabaon.

Ang sarap ng dulot no'n ay halos magpawala sa akin ng ulirat, nakalimot ako kung saan nagsisimula ang panalangin at nagtatapos ang pagnanasa.

Huminga ako nang malalim bago ko sinubukang ipasok pa. Malaki at mahaba ang kahoy, ngunit masikip lamang ang entrada ng puday ko. Halos maiyak ako nang maramdaman kong may tumama sa loob—isang harang, sagrado at matagal nang pinangangalagaan. Huminto ako, parang hindi ko kaya.

Sa saglit na iyon, may malamig na presensyang tumindig sa aking batok. Hindi hipo, kundi pakiramdam ng isang mata na nakamasid, isang bibig na nakikinig. Wari'y may kamay na hindi ko nakikita ang gumabay sa akin. Pumikit ako, at sa pagtatapos ng aking hininga, doon nagsimula muli ang kirot—isang punit na umalingawngaw sa loob ng aking p**e, pamumutol ng katahimikan.

"Ahh!" napasigaw ako, luha ang biglang umagos sa aking mata. Ngunit kasabay ng sakit, naramdaman kong ang dugo’y umagos din—isang pulang alay sa malamig na bato.

"This is a test, Maria. You don't get to say when to stop," wika ng Poon.

At tuluyan ko nang hinayaan. Ang kahoy ay naglaba-masok sa loob ng p**e ko, bawat hila’y nag-iiwan ng kiliti, bawat baon ay nagpapatingala sa akin na parang dasal.

"Ohhh..." ungol kong kusa, mahina ngunit umaalingawngaw sa dilim.

Sa bawat pagtama nito sa kaibuturan ko, parang sinasabayan ng bulong ng mga madre, "Ang Napili... ang Napili..."

"You like it here, hmm?" tanong Niya.

Tumango ako, halos walang hininga. "Ituloy niyo pa po..."

At muling ipinasok Niya. Marahan sa simula, pagkatapos ay biglang bumilis. Napaliyad ako, tinataas-baba ang aking balakang, umaayon sa kumpas ng hindi nakikitang kamay. Basang-basa ang p**e ko, dumudulas na parang banal na langis sa ibabaw ng altar.

Sinubukan kong abutin ang aking kuntil, minasahe ito nang mabilis, at ang sarap ay sumabog na parang apoy na kumain sa aking laman.

"Ahhhh!" sigaw ko, kasabay ng pag-agos ng likido mula sa p**e ko—hindi lamang puti, kundi pula sa ilalim ng pilak ng buwan.

Ang liwanag ng buwan ay tila kuminang nang mas matingkad; ang hangin ay humaplos na parang mang-aawit na nakuha na ang unang nota. Sa ilalim ng aking palad, ang lumang bato"y uminit. May kung anong pag-inog ang umalingawngaw sa lupa, tila hinahagod ng dagat ang buhangin sa kailaliman.

"Your blood is Mine now, Maria."

Ang tinig ay hindi mula sa bibig o hangin. Kundi nagmula ito sa loob, sa pagitan ng pintig ng aking puso at simula ng aking hininga. Mabanayad, maamo, at nakapanghihina.

"Every drop, a covenant."

Parang kinuha ng liwanag ang bigat ng aking tuhod. Umusog ako, nanginginig, at hinayaang dumalisdis ang nalabi sa bato. Maingat kong ibinaba ang kasangkapan. Ang kahoy ay nagningning sa manipis na bakas ng ginawa nitong patunay. Itinapat ko ang aking palad—mainit. Tapat. Hindi na mababawi.

Humigop ang kakahuyan ng ingay, at sa dulo ng mga puno, sa pagitan ng magkakapatong na anino, may hugis na panandaliang tumindig—mahaba, payat, nakabalot. Hindi ako nakatiyak kung tao ba o gunita lamang. Ngunit nang igalaw ng hangin ang mga baging, may mapulang kislap na sumangguni sa akin, parang mata ng gabi na kuntentong nakatanaw.

"Sa'yo" paanas kong nasabi, hindi ko alam kung sa buwan ba, sa altar, o sa nilalang na nakatingin. "Ako’y iyo."

Namutla ang hamog sa aking balat. Pumikit ako... kinumutan ako ng pagod na parang alon. Ang mundo ay lumabo, ang mga boses ng insekto'y tumila, at ang tanging naiwan ay ang pakiramdam ng pirma sa loob ng laman—isang tipan na hindi tinta ang ginamit, kundi init at pula.

Bago tuluyang magsara ang aking ulirat, gumuhit muli ang tinig—mas malapit, mas malinaw, parang ilong na idinampi sa aking sentido, bibig na nagbuntong-hininga sa aking pangalan.

"Soon, bride... soon."

Nabitiwan ko ang kasangkapan. Tumambad ito sa tabi ng altar, ang kahoy na pinakintab ng buwan at ng aking alay. Napayuko ang ulo ko sa bato, at doo'y unti-unting bumulusok ang antok, mabigat na parang bendisyon.

Sa itaas, dumaan ang ulap sa buwan—at ang liwanag nito’y muling pumirmi na parang mata na pumikit, ngunit hindi nalimot ang nakita.