May kung anong bigat ang nawala sa dibdib ko.
Sa ilalim ng malamig na hangin at amoy ng nasusunog na kahoy, naramdaman kong humihinga akong muli—hindi bilang si Isabela, hindi bilang halimaw, kundi bilang isang taong muling natutong makaramdam.
“Lucian…” mahinang tawag ko sa kanya.
“Hmm?”
“Nothing.” Saka nilagok ko ang natitirang wine sa baso.
Kinagabihan, habang nakahiga na ako, panay ang tawag ni Rosita. Wala akong sinagot kahit isa ro’n.
Hanggang sa nagpadala siya ng mensahe.
Answer the phone, b***h!
Ngumisi ako bago nag-reply.
I’ll block you.
I was about to return it on the sidetable when it rang again. Desidido na akong huwag sagutin, pero may kung anong nagtulak sa’kin na abutin iyon.
So I gave her a chance.
“What is it this time?” malamig kong bungad.
“Stupid! Lucero’s
