Bride of the Unholy (SPG)

Kabanata 2: Ang Unang Aral

Pagkatapos ng mahabang gabi ng dasal, inakala kong maaari na akong magpahinga sa aking silid. Ngunit bago pa ako makalayo, isang madre ang lumapit at yumuko sa aking harapan.

"Isabela," mahinang wika niya, "ipinapatawag ka ni Mother Dolor."

Kinabahan ako. Agad akong sumunod, pinangunahan niya ako sa isang pasilyong masikip at mahaba. Sa dulo’y naroon ang isang maliit na silid na tanging kandila ang nagsisilbing ilaw. Ang mga anino sa pader ay tila sumasayaw habang pumapasok ako.

Naroon si Mother Dolor, nakaupo sa mataas na upuan na wari’y trono. Sa kanyang tabi, may dalawang madre na nakayuko, tila mga bantay. Itinuro niya ang banig sa gitna ng silid.

"Lumapit ka, hija," utos niya.

Gumalaw ako na parang hinihila ng bigat ng kanyang tinig. Naupo ako sa banig, nakayuko, habang ang mga kamay ko'y pinipisil ang laylayan ng aking bestida.

"Ngayong gabi," malumanay ngunit mariing sabi ni Mother Dolor, "magsisimula ka sa unang aral. Ang isang magiging asawa ng Poon ay dapat munang matutong ialay ang sarili. Hindi lamang sa dasal, kundi sa katawan. Ang bawat pintig, ang bawat hinga, ang bawat panginginig—lahat iyan ay handog sa Kanya."

Nanlamig ang mga kamay ko. "Mother..." halos bulong ko, "hindi ko po naiintindihan."

Ngumiti siya, mabagal at makahulugan. "Matututuhan mo. Huwag kang matakot. Ito ang paraan upang Siya’y lumapit sa'yo. Gawin mo gaya ng ituturo ko."

Itinaas niya ang kanyang kamay at bahagyang kumilos ang dalawang madre. Lumapit sila at marahang inalis ang pagkakatali ng aking bestida. Dama ko ang lamig sa aking balat nang dumampi ang hangin, at lalo akong napayuko, nahihiya.

"Isang birhen ay hindi lamang dapat dalisay," dagdag ni Mother Dolor, "kundi handa. Kaya’t makinig ka, Isabela. Sapagkat mula ngayong gabi, ang iyong katawan ay hindi na lamang iyo. Ito ay sa Kanya."

Nakapikit akong nakaupo sa banig, nanginginig ang aking mga daliri. Ramdam ko ang bigat ng titig ni Mother Dolor, tila ba sinusuri ang bawat hinga ko.

"Isabela," aniya, mababa ang tinig, "ihiga mo ang sarili mo sa banig."

Sumunod ako. Ang lamig ng banig sa ilalim ay dumampi sa aking likod, parang paalala na wala akong maitago.

"Isara ang iyong mga mata. Lamasin mo ng dahan-dahan ang iyong dibdib," utos niya.

Gumalaw ang aking kamay, mabagal, nagdadalawang-isip. Nadama ko ang pintig ng aking puso—mabilis, parang tambol na naglalantad ng hiya.

"Magtiwala ka," dagdag niya, "ito'y hindi kalaswaan kundi panata. Ang bawat galaw ay dasal. Ang bawat init ay alay. Simulan mo."

Humigpit ang hawak ko sa aking dibdib. Hindi ko alam kung paano. Ngunit maya-maya marahang itinuro ng isang madre ang aking kamay pababa, patungo sa aking tiyan. Iginiya ang binti ko pabukaka saka pababa sa aking kulay rosas na p**e. Hindi ako makatingin at nakapikit lamang ako, nakahiga sa sariling kahihiyan.

"Ganyan," bulong ni Mother Dolor. "Huwag kang mag-atubili. Alalahanin mong ikaw ay kanyang asawa. Kailangang matutunan mong buksan ang sarili mo para sa Kanya."

Huminga ako nang malalim. Dahan-dahan kong sinunod, mahigpit ang pagkakagat ng aking labi. At sa bawat pagdampi ng aking mga daliri, unti-unti kong nadama ang init na gumagapang—hindi mula sa akin, kundi parang mula sa kung sino pa.

"My sweet Maria... touch yourself for me," ang bulong na dumaluyong sa aking isip, pamilyar mula sa aking panaginip.

Napakagat ako ng labi at napasinghap. Hindi ko mapigilan ang ungol na kumawala.

Ngumiti si Mother Dolor, hindi ko man nakita, ramdam ko. "Oo, hija. Ganyan. Huwag mong pigilan. Ang tinig na naririnig mo—iyan ang Poon. Tinatawag ka Niya."

"Isabela," muling tinig ni Mother Dolor, mabigat na parang nag-uutos mula sa itaas ng altar, "hayaan mong dumaloy ang init. Huwag kang lumaban. Ang bawat panginginig ay pagtanggap, ang bawat ungol ay panalangin."

Sumunod ang aking katawan bago pa man sumunod ang aking isip. Ang aking mga daliri'y gumagalaw na tila hindi ko na inuutusan. Ramdam ko ang pagsirit ng init mula aking puday, pababa, at sa bawat kislot ay para bang may ibang kamay na nakagabay.

"Maria..."

Ang bulong ay mas malinaw ngayon, parang mismong nasa tainga ko. "You are mine."

Nanlaki ang mga mata ko kahit nakapikit. "P-Poon?" halos hikbi kong tanong, ngunit walang lumabas kundi mahinang ungol na parang tugon.

"Huwag kang magduda," sagot ni Mother Dolor. "Ang tinig na iyan ay biyaya. Siya ang tumatawag sa'yo. Ang iyong katawan ay Kanyang templo."

Dumulas ang pawis sa aking sentido. Ang aking dibdib ay tumataas-bumababa, hindi na kayang kontrolin ang sariling hininga. At sa sandaling iyon—dumaluyong ang kiliti, sumabog na init na hindi ko pa kailanman nalasap. Napakapit ako sa banig, napapikit, at isang ungol ang kusang kumawala mula sa aking bibig—mahaba, mabigat, at puno ng pagkabigla.

"Ahh..."

Tahimik ang buong silid, maliban sa tunog ng aking sariling tinig. Ngunit imbes na hiya, ang nadama ko’y tila yakap—isang presensyang bumabalot sa akin, malamig at mainit sabay.

"Magaling," bulong ni Mother Dolor. Sa gilid ng pandinig ko, narinig kong nagsabay ang dalawang madre ng mahinang dasal, parang himno. "Ngayon, natutunan mong mag-alay. Hindi ka na inosente, ngunit hindi ka pa rin laspag—ikaw ay handa. Sa bawat gabi, uulitin mo ito sa iyong silid. At sa tamang oras... darating Siya upang kunin ang nararapat sa Kanya."

Nanatili akong nakahiga, hingal na hingal, ang mga daliri ko’y nanginginig pa. Sa isip ko'y muling narinig ang tinig na hindi ko alam kung panaginip o totoo.

"Touch yourself..."

Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata. Malabo pa ang paningin, nanginginig pa rin ang aking katawan, ngunit agad kong nasilayan si Mother Dolor. Nakatayo siya sa dulo ng banig, nakatingin sa akin nang hindi kumukurap.

Ang kanyang mga kamay ay magkasalikop sa dibdib, ngunit ang kanyang mga mata... iyon ang pinakamabigat. Para bang binabasa niya ang lahat ng aking iniisip, ang lahat ng lihim na hindi ko na maitago.

Ngumiti siya, mabagal, malamig. "Ayan... ganyan nga. Isang tunay na alay. Huwag kang matakot, hija. Sapagkat ang Poon mismo ang tumanggap sa iyo ngayong gabi."

Namilog ang aking mga mata. Hindi ko alam kung dapat akong matakot o matuwa. Ang aking dibdib ay patuloy na humahabol ng hininga, at ang aking daliri’y ayaw pa ring tumigil sa panginginig.

"Simula ngayon," dagdag ni Mother Dolor, mas mababa ang boses, "bawat gabi bago ka matulog, gagawin mo ang aral na ito. Sa bawat pag-alay, mas lalo kang nagiging Kanya. At tandaan mo..." Yumuko siya nang bahagya, halos pabulong na ang susunod na sinabi. "May mga mata ang gabi. Lahat ng ginagawa mo’y may nakamasid."

Parang biglang nanlamig ang hangin sa paligid. Naramdaman ko ang mga balahibo sa aking braso na nagsitayuan. Hindi ko nagawang magsalita.

Si Mother Dolor, gayunman, ay tahimik lang na ngumiti, tila kuntento sa aking kalagayan. "Matulog ka na, anak," aniya, bago siya tumalikod. "Bukas, uusad ang susunod na aral."

Nanatili akong nakahiga sa banig, hingal na hingal, pinagmamasdan ang kanyang papalayong anino. At sa loob ng katahimikan, narinig ko pa ring bumabalik sa aking tainga ang tinig na narinig ko sa dilim...

"You are mine."

Pag-alis ni Mother Dolor ay nanghihinang napaupo ako sa kama. Katapat no’n ay salamin. Natukso akong iangat ang aking bestida at silipin ang ari kong kanina'y nagpaalab ng init na hindi ko pa nalalasap noon. Namumula at kumikislap pa iyon sa sariling katas.

"Taste it, Maria... for me."

Gumalaw ang aking daliri na para bang hindi ko na rin kayang suwayin. Dinampot ko ang malapot na katas, malamig sa balat ngunit madulas, saka dahan-dahang inilapit sa aking labi. Inilabas ko ang dila ko at tinikman iyon. Lasang kahawig ng tubig na ipinang-ligo sa akin kanina—gatas na may halong alat.

"Very good..." ang bulong, mas malinaw ngayon. "Every drop from you was a prayer. And every night, I will claim you."

Napapikit ako, nalasahan pa rin sa aking bibig ang kakaibang timpla, bago ako tuluyang nilamon ng antok. At sa huling saglit ng aking kamalayan, naramdaman kong mahigpit kong hawak ang aking kwintas—nagdasal ako para sa tinig na iyon.