Gün doğdu. Afran ve ben de hiç uyumamıştık. Kalender Ağa yaşlılığın ve günün yorgunluğu ile uyuyakalmıştı. Firuze Hanım’ın uyuması için ise ben ısrar etmiştim. Beni odasına davet edip her şeyi benden dinledikten sonra onun hastalığı ve semptomları ile de konuşup uyuyakalmasına izin vermiştim.
Aşağıya yeniden indiğimde Afran’ın boydan camın tam önünde durup dışarıya izlediğini gördüm. Ondan ve gerginliğinden korkuyordum ancak kendi adıma değildi bu stres ve korku hissi. Ona her şeyin nasıl ve ne zaman başladığını anlattıktan sonra hem Devran’ı hem de Gülendam’ı ateşe atmıştım. Devran konusundaki tek korkum onu öldürüp başını derde sokmasından yanaydı ancak Gülendam konusunda aynısını söylemek pek mümkün değildi.
“İyi misin?” diyerek sordum. Yanına gitmiş ve onunla birlikte ağaçların ard
