Bana olan bakışı anlık olarak değişti. Öyle bir afalladı ki nasıl tepki vermesi gerektiğini bilemedi ve yüzü bir o mimiğe bir bu mimiğe döndü durdu bir müddet. Gerçekten endişeleniyordum çünkü ne yapması gerektiğini bilemeyen Afran, yapacağı şeyden emin olan Afran’dan daha tehlikeliydi.
Birden saçlarını parmaklarının arasına alıp asılmaya başladı ve ağzından büyük bir kahkaha çıktı. Arka arkaya yüksek sesle gülmeye başlayınca olduğu hali beni öyle bir korkuttu ki neredeyse ben de ne yapacağımı bilemediğim için gülmeye başlayacaktım.
“Afran!”
Beni duymuyormuş gibi hâlâ gülmeye devam ediyordu.
“Afran!”
“Sen ciddi misin?”
Bunu sorarken hâlâ gülüyordu. Gerçekten siniri bozuluyordu ve bunu biliyordum. Hem dedesinden dolayı öğrendiği şeyler hem de benim söylediklerim onda zihinsel bir yı
