Her şey bir gün olması gerektiği gibi olur, herkes yürümesi gereken yolu bir gün yürür. Şimdi bu konağın her bir odasında bambaşka bir hikâye kendi içinde boy gösterirken içlerinden en mutlusu Afran ve bendim. Afran benim saçımı yıkamış, sırtımdaki yara darbelerini sevmiş, omzumu öpmüş ve beni kurulanmam için banyodan çıkartmıştı. Giyinme odasında üzerimi giyinirken olası bir kanama için önlem almıştım. Üzerimi tamamen giyindikten sonra giyinme odasından çıkıp dağınık yatağa baktım. Çarşaftaki o çok büyük önem yüklenmiş kırmızılığa gözüm kaydı ve bir müddet orada durup baktım. Gülümsemeli miydim? Bir şey kaybetmişim gibi hissetmiyordum, bir şey kazanmış gibi de değildim ama mutluydum. Sanırım içimdeki burukluğu canlandıran şey Afran’ın düğün gecesi bana burada neler yaşattığından kaynaklıy
