“เฮ้อ...”
เตรวิชญ์นั่งมองคุณเศรษฐ์กุมมือหลานสาวที่นอนอยู่บนโซฟา แล้วจุมพิตซ้ำแล้วซ้ำเล่าสลับไปจูบกระหม่อมแล้วลูบศีรษะนั้นอย่างแสนรัก วนไปวนมาหลายร้อยครั้งได้แล้วมั้ง ด้วยความเวียนหัวปนหนักใจ
“ปล่อยไว้อย่างนี้จะดีเหรอมึง”
“ไม่เป็นไรหรอก น้อยแค่เป็นลมเพราะอ่อนเพลีย ร่างกายก็ยังไม่ฟื้นตัวดี แถมยังร้องไห้หนักขนาดนั้น ให้นอนอีกสักพักก็ฟื้น”
“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” เตรวิชญ์ถอนหายใจอีกรอบ ไม่รู้ไปคุยกันอีท่าไหน หลานสาวเขาถึงเป็นลมเป็นแล้งให้อุ้มกลับมา แล้วก็อย่างที่เห็นคือไอ้ดอกเตอร์มันนั่งพะเน้าพะนอราวเมียเจ็บหนัก “กูหมายถึงมึงจะอยู่ท่านี้จริงเหรอ ถ้ายายน้อยตื่นขึ้นมาเดี๋ยวได้เป็นเรื่องใหญ่”
คุณเศรษฐ์เหลือบตาขุ่นขวางมองเพื่อนทั้งที่ยังกุมมือเล็กไว้แนบแน่น เพราะรู้ว่ามันพูดถูก
“ไม่ต้องมามอง ที่บอกนี่เพราะหวังดีหรอก ถ้ายายน้อยตื่นขึ้นมาแล้วโวยวายเข้า กูก็ต้องเข้าข้างหลาน”
ดอกเตอร์หนุ่มรู้
