บทที่1
1020 Words
ตึก ตึก ตึก
ยามเมื่อรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นกระเบื้องภายในสนามบินจนเกิดเสียง ผู้คนมากมายต่างพากับจับจ้องมายังร่างระหงของหญิงสาวเป็นสายตาเดียว ความสวยไร้ที่ติของเธอตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนภายในสนามบินทันทีเมื่อเธอเดินเข้ามาภายในอาคาร ร่างเพรียวบางมีสัดส่วนเด่นชัดใบหน้าสว่างขาวใสมีออร่า ใบหน้าเชิดหยิ่งริมฝีปากกระจับดวงตากลมโตโค้งได้รูปตอบรับกับใบหน้าแววตาสวยคู่นั้นถูกบดปังภายใต้แว่นกันแดดราคาแพง
"เชิญทางนี้ครับคุณหนู"น้ำเสียงสุขุมของชายชุดดำดังขึ้นก่อนร่างสูงใหญ่เดินนำทางไปยังประตูทางออกตามด้วยร่างเด่นสง่าของ 'แองเจิ้ล นิคาไล'
"ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยครับคุณหนู"เหล่าบอดี้การ์ดการ์ดโน้มศีรษะต้อนรับก่อนจะเปิดประตูให้คุณหนูของตนเองเข้าไปนั่งบนรถท่ามกลางสายตานับหลายสิบคู่ของผู้คนที่มองมาและพากันสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครทำไมถึงได้มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลังตามเป็นขบวนกันแบบนั้น
เพียงแค่ใช้เวลาไม่นานเหล่าขับวนรถหรูคันสีดำต่างขับทยอยเข้ามาภายในอาณาเขตคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล เหล้าแม่บ้านและบอดี้การ์ดอีกนับสิบชีวิตต่างรีบเดินทยอยเดินกันออกมาต้อนรับคุณหนู
"นางฟ้า"น้ำเสียงอ่อนโยนของมารดามาพร้อมกับร่างเพรียวบางในวัยห้าสิบกะรัตแต่ยังคงดูสง่า แองเจิ้ลรีบก้าวขาลงมาจากรถก่อนร่างเล็กของเธอจะพุ่งเข้ากอดมารดาด้วยความคิดถึง
"หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ"
"แม่ก็คิดถึงลูก นางฟ้าตัวน้อยของแม่"วงแขนของทั้งสองโอบกอดกันท่ามกลางความชื่นชมของทุกคน
"แล้วแองเจิ้ลไม่คิดถึงพ่อหรือไง"น้ำเสียงทุ้มใหญ่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้สองแม่ลูกต้องคลายอ้อมกอดออกจากกัน ชายร่างสูงใหญ่ตามฉบับฝรั่งตาน้ำข้าวนั้นยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่
"คุณพ่อ"บุตรสาวเรียกขานด้วยความดีใจก่อนร่างเล็กในสิบเก้าสิบปีจะพุ่งเข้าไปกอดท่านด้วยความคิดถึงเช่นเดียวกันหลังจากไม่ได้เจอกันนาน
"คิดถึงคุณพ่อเหมือนกันค่ะ คิดถึงที่สุดในโลกเลย"
"หึ ๆ พ่อก็คิดถึงลูกนางฟ้าตัวน้อยของพ่อ"นิคาลอส บิดาชาวอังกฤษโอบกอดร่างบุตรสาวเอาไว้ด้วยความรักความคิดถึงหลังจากแองเจิ้ลบุตรสาวขอบินไปเยี่ยมคุณปู่ที่อังกฤษนานนับถึงสองเดือนกว่าจะบินกลับมาเมื่อใกล้ถึงเวลาเปิดเทอมเข้าไปศึกษาในมหาวิทยาลัยชั้นนำของเมืองไทย
"เป็นยังไงบ้างลูกเดินทางเหนื่อยไหม"
"ไม่เลยค่ะคุณแม่ แถมยังสนุกอีก"แองเจิ้ลเอ่ยตอบอมีนาผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงร่าเริงโดยที่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของบิดา
"แต่คราวหน้าคราวหลังพ่อไม่ยอมให้ลูกนั่งเครื่องบินกลับแบบนี้อีกแล้วนะ เครื่องบินส่วนตัวบ้านเราก็มีทำไมต้องไปทนลำบากนั่งรวมกับคนอื่นก็ไม่รู้"
"โถ่ คุณพ่อคะ"
"ไม่ต้องมาอ้อนพ่อเลยนะนางฟ้า"
"คุณแม่ขา"เมื่อเห็นว่าบิดาไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลงนางฟ้าตัวน้อยก็หันไปขอความช่วยเหลือจากมารดาแทน
"นางฟ้า เรื่องนี้แม่เห็นด้วยกับคุณพ่อเขานะลูก ความปลอดภัยของลูกนั่นคือสิ่งสำคัญแต่ถึงอย่างนั้นแม่กับพ่อก็ไม่ใช่ว่าจะห้าม แต่การเดินทางออกนอกประเทศแม่กับพ่ออยากให้หนูได้รับความปลอดภัยที่มากกว่า"อมีนาอธิบายให้บุตรสาวได้เข้าใจในความหวังดีและเป็นห่วงของเธอและสามี
"หนูเข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"ใบหน้าสวยเศร้าสลดด้วยความรู้สึกผิดที่มีเธอไม่น่าดื้อดึงเอาแต่ใจจนทำให้ทั้งสองต้องคอยมาเป็นห่วงแบบนี้เลย
"เอาเถอะ ลูกกลับมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัยพ่อกับแม่ก็เบาใจ ขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะเดี๋ยวอีกสักพักพ่อกับแม่จะออกไปร่วมงานแต่งของคุณลุงเอกอนันต์ ลูกจะไปด้วยหรือเปล่า"คิ้วสวยทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินว่าใครอีกคนกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานหลังจากอีกฝ่ายครองโสดมาพักใหญ่หลังจากสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รักไปเมื่อหลายปีก่อน
"คุณลุงเอกอนันต์จะแต่งงานเหรอคะคุณพ่อ ใครกันที่จะได้เป็นเจ้าสาวผู้โชคดีคนนั้น"แองเจิ้ลเอ่ยถามด้วยความสงสัยปนอยากรู้เพราะเท่าที่เธอทราบข่าวมาคุณลุงเอกซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของบิดาไม่เคยคิดคบหากับใครแต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้มีข่าวการแต่งงานออกมาได้
"เรื่องนี้พ่อก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็นหน้าแต่ที่ทราบข่าวมาเจ้าสาวของมันรุ่นราวคราวเดียวกับลูกนี่แหละ"คุณนิคาลอสเอ่ยตอบออกมาอย่างไม่คิดจะใส่ใจขอแค่ให้ผู้หญิงคนนั้นรักเพื่อนของเขาไม่คิดจะเข้ามาหลอกลวงก็พอ
"ถ้าอย่างนั้นหนูฝากคุณพ่อกับคุณแม่อวยพรให้คุณลุงมีความสุขด้วยนะคะ"
"ได้จ้ะ นางฟ้าของแม่ขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปซื้อชุดนักศึกษากับพวกเพื่อน ๆ ไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ นัดกับพวกนั้นเอาไว้แล้ว ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ"นางฟ้าตัวน้อยยิ้มกว้างวงแขนเล็กโอบกอดท่านทั้งสองด้วยความรักอีกครั้งก่อนเธอจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองมุ่งหน้าไปยังห้องพักด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางติดต่อกันนานหลายชั่วโมง
ใบหน้าขาวใสยื่นออกไปตอบรับสายลมในยามรุ่งเช้า แสดงแดดเหลืองอ่อนยามเมื่อตกกระทบกับผิวขาวช่วยขับผิวให้สว่างใส ริมฝีปากเรียวเล็กคลี่ยิ้มกว้างร่างกายรู้สึกฟื้นตัวกลับมาหลังจากได้รับการพักผ่อนมากเพียงพอ
- Writer
