Hidden Heiress Unseen Love

CHAPTER 1 Third Person POV Sa loob ng marangyang tahanan ng mga Medez, matatagpuan ang isang silid na puno ng iba't ibang mamahaling kagamitan. Nasa gitna ng silid ang isang grand piano na gawa sa itim na ebony, at sa tabi nito ay nakatayo ang isang babae, si Blaire Medez. Sa edad na 28, siya ay isa nang napakalaking pangalan sa mundo ng musika. Isa siyang diva singer na kilala hindi lamang sa Pilipinas kundi pati na rin sa ibang bansa. Ang kanyang boses ay parang alon ng dagat—nakakaakit, malambing, at makapangyarihan. Sa labas ng bintana ng silid, kitang-kita ang malawak na hardin na punung-puno ng mga rare na bulaklak at halaman. Ang mga dahon ay sumasabay sa malamig na hangin ng umaga, habang ang sikat ng araw ay banayad na bumababa sa kanilang mga tangkay. Isang tahimik na lugar na malayo sa ingay ng siyudad. "Hindi ko na alam kung anong gagawin ko, Blaire," ani Amara, ang matalik na kaibigan ni Blaire, habang nakaupo sa isang maringal na upuan malapit sa piano. "Hindi ko naman inaasahang magugustuhan ng mga tao yung kanta ko, pero ang sakit ng mga kritisismo." Umupo si Blaire sa tabi ni Amara at hinawakan ang kamay nito. "You know, the industry is brutal. You can never please everyone. What’s important is that you stay true to your music." Tumingin si Amara sa mga mata ni Blaire. "Pero paano mo nagawa na makuha ang respeto ng mga tao? Paano mo napapanatili ang pangalan mo sa kabila ng lahat ng batikos?" "Because I know who I am and I know my worth," sagot ni Blaire, malumanay ngunit puno ng conviction. "Alam ko na hindi lahat magugustuhan ang ginagawa ko, pero hindi ko hinahayaan na sirain nila ako. Alam ko na hindi lahat ng sinasabi nila ay totoo." Tumayo si Blaire at naglakad patungo sa bintana, tinititigan ang kalangitan na unti-unting nagiging mas maliwanag. "Amara, kung nagustuhan mo ang kantang ginawa mo, that's enough. Art is subjective. Ang mahalaga, ginawa mo 'yan dahil gusto mo, hindi dahil gusto mong pasayahin ang ibang tao." Tumango si Amara, bagaman halata pa rin ang alinlangan sa kanyang mukha. "Pero Blaire, ikaw si Blaire Medez. You're a Medez, after all. Hindi ba't ang dali lang para sa'yo na i-ignore ang mga bashers dahil sa yaman at impluwensiya ng pamilya mo?" Napatingin si Blaire kay Amara at ngumiti ng malungkot. "Ang pagiging isang Medez ay parehong blessing at curse, Amara. Oo, may pera kami at kapangyarihan, pero mas mataas din ang expectations ng mga tao. Isang pagkakamali ko lang, buong mundo ang humuhusga." Napayuko si Amara at napabuntong-hininga. "Hindi ko alam, Blaire. Minsan parang hindi ko kaya. Gusto ko lang maging successful tulad mo, pero pakiramdam ko palagi akong nagkukulang." Lumapit si Blaire kay Amara at niyakap ito. "You are enough, Amara. You don’t need to be like me or anyone else. Just be yourself, and everything will follow." Biglang tumunog ang telepono ni Blaire, dahilan para masira ang tahimik na sandali. Kinuha niya ito mula sa bulsa ng kanyang coat at sumagot. "Hello?" "Blaire, this is Lucas," boses ng manager niya mula sa kabilang linya. "We need to talk about your upcoming concert. There's a lot of pressure from the sponsors, and we need to make sure everything's perfect." Tumaas ang kilay ni Blaire, nararamdaman ang bigat ng sinabi ng kanyang manager. "I'm aware, Lucas. Pero dapat ba talaga palaging perfect? Hindi ba pwedeng maging masaya lang tayo sa ginagawa natin?" "Blaire, you know how it is. The industry demands perfection, lalo na kapag ikaw ang artista," tugon ni Lucas. Napatitig si Blaire sa kawalan, iniisip ang mga sinabi ni Lucas. Sa isang banda, alam niyang tama ang kanyang manager—ang mga tao ay may mataas na inaasahan sa kanya. Ngunit sa kabilang banda, napapagod na rin siya sa walang katapusang paghabol sa 'perfection.' "Lucas, I get it. But sometimes, I just want to sing. I want to perform not because I need to be perfect, but because I love what I do." Napabuntong-hininga si Lucas sa kabilang linya. "I understand, Blaire. But we both know it's not that simple." "Yes, it's not simple," sagot ni Blaire. "But I also know that I can't keep living up to everyone else's expectations. I'll talk to the team and see what we can do." Pagkatapos ng usapan, ibinaba ni Blaire ang telepono at muling umupo sa tabi ni Amara, na kanina pa tahimik na nagmamasid. "Nakita mo 'yan? Even someone like me has to deal with this kind of pressure. Pero ang mahalaga, alam ko kung bakit ko ginagawa ang mga bagay na ito. It's not about them. It's about me and my love for music." Ngumiti si Amara at hinawakan ang kamay ni Blaire. "Thank you, Blaire. You always know the right things to say." Tumayo si Blaire at tumingin kay Amara, sabay sabing, "Huwag mong kalilimutan ang halaga mo, Amara. Your worth isn't determined by what others think of you." Habang nag-uusap ang dalawa, dumating ang isang katulong na may dalang mga inumin. Maayos nitong inilapag ang mga ito sa mesa at magalang na nagsabi, "Miss Blaire, andito na po yung mga dokumento para sa kontrata niyo sa susunod na album." Nagpasalamat si Blaire at tinanggap ang mga dokumento. "Thank you, Marissa. Ilagay mo na lang sa office ko. I’ll get to it later." Nang makaalis si Marissa, muling bumalik si Blaire sa kanilang usapan. "Kailangan mo lang ng lakas ng loob, Amara. You have a unique voice, and that’s something no one can take away from you. Use it." Napangiti si Amara at tumango, ramdam ang suporta mula sa kaibigan. "I will, Blaire. Thank you for always being there for me." Ngumiti si Blaire at niyakap muli si Amara. "Always, Amara. Always." At sa sandaling iyon, natutunan ni Amara na ang tagumpay ay hindi nasusukat sa mga palakpak ng iba kundi sa kung paano mo tinatanggap at minamahal ang sarili mo. Samantala, si Blaire naman ay muling nagpaalala sa kanyang sarili kung ano ang tunay na mahalaga—ang musika at ang pagmamahal dito. Habang nagpatuloy ang kanilang pag-uusap, unti-unting sumisikat ang araw, pinupuno ang silid ng liwanag. Tulad ng kanilang mga damdamin, ang araw ay nagbibigay ng pag-asa, nagbubukas ng bagong araw at bagong pagkakataon para sa kanila pareho. Walang perpekto sa mundo, ngunit ang pagtanggap sa sariling kahinaan at patuloy na pagsusumikap ay ang tunay na susi sa tagumpay—hindi lamang para kay Blaire, kundi para rin kay Amara at sa lahat ng mga taong naglalakbay sa kanilang sariling landas ng buhay. Sa loob ng malaking dining hall ng mga Medez, ang mga kristal na chandelier ay kumikislap sa ilalim ng ilaw ng gabi. Sa gitna ng hapag, nakaupo si Blaire kasama ang kanyang mga magulang—si Mr. Juancio Medez at si Mrs. Scarlet Medez, parehong 55 taong gulang. Ang tensyon sa pagitan nila ay ramdam sa bawat sulok ng silid. "Mom, Dad, I've made my decision," simula ni Blaire, mahinahon ngunit matatag. "I want to live a simple life. Gusto ko nang bumukod at mamuhay nang malayo sa spotlight." Saglit na natahimik ang mesa, tila nagising ang kanyang mga magulang sa isang bangungot. Si Mr. Juancio, na nakaupo sa kabisera, ay unti-unting tumayo, ang kanyang mukha ay puno ng pagtataka at galit. "Blaire, what nonsense is this? You’re a Medez! Hindi mo pwedeng basta-basta na lang iwan ang lahat ng ito." "Hindi ko naman iniiwan ang pamilya, Dad," sagot ni Blaire, pilit na pinapakalma ang kanyang sarili. "I just want to live a life na ako ang may kontrol. Pagod na ako sa pressure, sa expectations—" "Ito na naman tayo sa drama mo, Blaire!" pasinghal ni Mrs. Scarlet, hindi na napigilan ang kanyang damdamin. "We've given you everything! Ano pa ba ang kulang? Yung buhay na gusto mong tahakin, napakahirap niyan. Hindi mo alam kung ano ang mga pagsubok na kakaharapin mo." "Mahal kita, Mom. Pero hindi niyo naiintindihan—hindi ko kailangan ng marangyang pamumuhay para maging masaya. Gusto kong malaman kung ano ang pakiramdam ng mamuhay nang walang mga tagasunod, walang media, walang mga opinyon ng ibang tao." Napaikling tawa si Mr. Juancio, puno ng sarcasmo. "Blaire, you’re dreaming. You were born into this life. Hindi mo pwedeng talikuran ang responsibilidad mo bilang isang Medez." "Responsibilidad? Ano ba talaga ang gusto niyo, Dad? Gusto niyo bang maging masaya ako o gusto niyo lang akong maging perfect na anak para sa pangalan natin?" tanong ni Blaire, bakas sa kanyang tinig ang sakit at pagod. "Hindi sa ganun, Blaire," sabat ni Mrs. Scarlet, subukang maging kalmado. "We only want what's best for you. And what's best is for you to stay here, continue your career, and live the life na pinaghirapan namin para sa’yo." "Pero hindi ito ang buhay na gusto ko, Mom!" halos sumigaw na si Blaire, ngunit pinigilan niya ang sarili. "Bakit ba kailangan laging kayo ang masunod? Hindi niyo ba ako kayang suportahan sa desisyon ko kahit minsan lang?" Napalalim ang paghinga ni Mr. Juancio, ramdam ang pagtaas ng tensyon sa silid. "Blaire, you’re acting like a spoiled child. Nakakalimutan mo yata kung anong mga sakripisyo ang ginawa namin para sa'yo." "Alam ko, Dad," sagot ni Blaire, mas malumanay ngunit puno ng paninindigan. "And I appreciate everything. Pero hindi ko pwedeng ituloy ang ganitong buhay kung alam kong hindi ako tunay na masaya. Hindi ko pwedeng ipilit ang sarili ko sa isang bagay na hindi ko gusto." "Hindi mo gusto?!" singhal ni Mrs. Scarlet, halos mapunit ang kanyang boses sa galit. "This is not just about you, Blaire! This is about our family! Hindi mo pwedeng gawing selfish ang mga desisyon mo. You have a responsibility to uphold our name." "Responsibilidad? O burden? Dahil kung responsibilidad ito, dapat ay tungkulin ko lang ang ginagawa ko dahil gusto kong gawin ito, hindi dahil napipilitan akong sumunod sa mga inaasahan niyo," tugon ni Blaire, ang kanyang boses ay puno ng lungkot. Natahimik si Mr. Juancio, tila napaisip sa sinabi ng kanyang anak. Pero hindi pa rin niya mapigilan ang kanyang pagkadismaya. "Blaire, hindi mo ba naiisip kung ano ang magiging epekto nito sa pamilya? Sa negosyo? Sa lahat ng mga taong umaasa sa atin?" Napatitig si Blaire sa kanyang ama, bakas sa kanyang mga mata ang labis na pangungulila sa kalayaang matagal nang nawala sa kanya. "Dad, you have to understand. Hindi ako masaya. And if I continue living this way, baka tuluyan na akong mawala—hindi lang sa inyo, kundi sa sarili ko." "Mawawala? Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Mrs. Scarlet, nag-aalalang tumitig kay Blaire. Napalunok si Blaire, pilit na binabalik ang mga luha na nais nang pumatak. "I feel lost, Mom. Parang nawawala na ako sa sarili ko. Sa dami ng mga bagay na ini-expect niyo, ng mga tao, hindi ko na alam kung sino talaga ako." "Blaire..." halos pabulong na sambit ni Mrs. Scarlet, tila natutunaw na ang kanyang galit at napalitan ng pagkabahala. "I just want to find myself again," dagdag ni Blaire. "Kaya ko gustong bumukod, kaya ko gustong mamuhay nang simple. Please, intindihin niyo naman ako." "Pero paano na ang mga tao? What will they think?" tanong ni Mr. Juancio, mahina ngunit puno ng pag-aalala. "Paano kung hindi ko na kayang mabuhay dahil sa mga expectations na 'yan?" balik tanong ni Blaire, isang mapait na ngiti ang sumilay sa kanyang labi. "I’d rather lose their approval than lose myself." Natahimik ang mag-asawa, tila ngayon lang nila narinig ang kanilang anak na nagsalita ng ganoon. Napansin ni Mrs. Scarlet ang pagkabali ng boses ni Blaire, ang hirap na pilit nitong tinatago sa likod ng mga ngiti at tagumpay. "Blaire... anak..." nagumpisang magsalita si Mrs. Scarlet, ngunit hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Nais niyang kontrahin ang kanyang anak, nais niyang pilitin itong bumalik sa tamang landas, pero hindi niya rin kayang balewalain ang nararamdaman ni Blaire. "All I'm asking for is your support," pakiusap ni Blaire. "Just this once, let me live my life the way I want to." Nagkatinginan si Mr. Juancio at Mrs. Scarlet. Pareho nilang alam na hindi madali ang kanilang pinagdadaanan bilang isang pamilya, ngunit ngayon, napagtanto nila na mas mahirap ang pinagdaraanan ng kanilang anak. Si Mr. Juancio, na kanina'y puno ng galit at paninindigan, ay napabuntong-hininga. "We raised you to be strong, Blaire. But maybe, we forgot that being strong also means knowing when to let go." Huminga ng malalim si Mrs. Scarlet at tumingin kay Blaire, na ngayon ay tila naguguluhan pa rin ngunit handa nang ipaglaban ang kanyang nais. "Blaire, mahal ka namin. Ayaw lang namin na masaktan ka o mahirapan. Pero kung ito talaga ang gusto mo... we'll try to support you." Napaluha si Blaire, hindi dahil sa lungkot kundi dahil sa wakas, naramdaman niya ang pag-intindi ng kanyang mga magulang. "Thank you, Mom. Dad. That's all I need." Nagpatuloy ang kanilang pag-uusap, ngunit ngayon ay may mas malalim na pag-unawa at pagmamahal sa isa't isa. Nalaman ng mga magulang ni Blaire na hindi lahat ng bagay ay maaaring kontrolin, at natutunan nilang magtiwala sa kanilang anak na alam nito kung ano ang makakabuti para sa sarili niya. Habang ang gabi ay patuloy na bumabalot sa buong mansion ng mga Medez, ang ilaw ng chandelier ay nagbigay-liwanag sa kanilang muling nabubuong relasyon bilang isang pamilya—hindi perpekto, ngunit puno ng pagmamahal at pag-unawa.