เสียงฟ้าคำรามครืนครั่นก้องไปทั่วหุบเขา สายฝนเม็ดหนาตกลงมากระทบหลังคาเรือนจวนคีรีรมย์ดั่งเสียงกลองศึกที่รัวกระหน่ำ ลมกรรโชกแรงพัดพากลิ่นดินและไอเย็นเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท
ภายในห้องนอนใหญ่ แสงเทียนวูบไหวตามแรงลมเซี่ยเหยียนอวี่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกเย็นวาบที่ปลายเท้า
"อือ..."
เขางัวเงียลุกขึ้นนั่ง พลางขยับขาหนีความเปียกชื้น เมื่อสายตาปรับเข้ากับความมืดได้ เขาก็ต้องเบิกตากว้าง
แปะ... แปะ... แปะ...
หยดน้ำใสๆ หยดลงมาจากคานไม้ด้านบน ตกกระทบปลายเตียงเป็นจังหวะจะโคน ผ้าห่มไหมเนื้อดีเปียกชุ่มเป็นวงกว้าง
"จวิ้นอี่..." เหยียนอวี่เขย่าตัวคนที่นอนหลับอุตุอยู่ข้างๆ "ตื่นเดี๋ยวนี้... หลังคารั่ว!"
จวิ้นอี่งึมงำในลำคอ พลิกตัวหนี "อืม... ข้าศึกบุกหรือ... ให้จื้อเฉินไปจัดการ..."
"ไม่ใช่ข้าศึก! แต่น้ำท่วมเตียงแล้ว!"
สิ้นเสียงตะโกนของภรรยา อดีตแม่ทัพใหญ่ก็ดีดตัวผึงขึ้นมานั่งต
