แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านใบไม้หนาที่ยอดเขาหลวงนอกวังหลวง ลมเย็นพัดพากลิ่นดินและใบไม้สดชื่น หลิวจื้อเฉินและไป๋เหวินเจี๋ยเดินเคียงข้างกันบนทางแคบที่คดเคี้ยวสู่หุบเขาสมุนไพร ชุดสีเทาเข้มของหลิวจื้อเฉินตัดกับชุดสีเทาอ่อนของไป๋เหวินเจี๋ย ใบหน้าคมคายของหลิวจื้อเฉินฉายแววตื่นตัว ดวงตาคู่เข้มจับจ้องเส้นทางข้างหน้า มือขวาวางบนด้ามดาบที่สายรัดเอวตามนิสัย ขณะที่ไป๋เหวินเจี๋ยเดินด้วยท่วงท่าสง่างาม ผมยาวมัดหลวมด้วยริบบิ้นสีดำ ใบหน้าสงบเย็นฉายแววครุ่นคิด สายตาคู่คมซ่อนความเจ็บปวดจากคำสารภาพที่เขามอบให้เซี่ยเหยียนอวี่เมื่อไม่กี่วันก่อน
ทั้งสองออกจากวังหลวงตามคำขอของเหยียนอวี่ เพื่อเก็บสมุนไพรหายากที่อาจช่วยถอนพิษจากเงาทมิฬซึ่งไป๋เหวินเจี๋ยสงสัยว่าเกี่ยวข้องกับรากเงี่ยงหงส์และใบหญ้ากลืนวิญญาณ หลิวจื้อเฉินอาสาคุ้มกัน ด้วยเหตุผลทั้งหน้าที่และความอยากรู้ในตัวหมอหลวงผู้นี้ เขาชื่นชมความมุ่งมั่นของไป๋เหวินเจี๋
