“ดี ในเมื่อปีกกล้าขาแข็งอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้ก็เชิญ แต่สิ่งที่แกยังต้องทำก็คือแต่งงานกับศิลา”
“ค่ะ”
เมื่อทุกอย่างเงียบสงบคีตีกากลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี แม่ใหญ่ก็ยังคงมีแต่ความเกลียดชังให้เธอ
ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก
หญิงสาวไม่ได้สนใจว่าใครที่เป็นเจ้าของเสียงเคาะ และไม่ได้ตอบกลับเพื่อเชิญให้เข้ามา ส่วนคนที่อยู่ด้านนอกเห็นว่าทุกอย่างเงียบ นึกเป็นห่วงเลยเปิดประตูเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
“เพลง” พชรเห็นน้องสาวของเขาร้องไห้อย่างหนัก นึกโทษตัวเองที่ไปตามเธอกลับมา
“เพลงอยากออกไปอยู่คนเดียวจริงๆเหรอ”
คีตีกาค่อยๆชันตัวลุกขึ้นนั่ง เพื่อมาคุยกับพี่ชายที่คอยเฝ้าเป็นห่วงเธอทุกอย่าง
“ค่ะ เพลงเหนื่อย เพลงไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม อีกอย่างเพลงคิดเอาไว้อยู่แล้วค่ะ ว่าเพลงอยากจะเปิดสตูดิโอ อาจจะเปิดเป็นโรงเรียนไปด้วยเลย เพลงจะได้มีรายได้ไงคะ”
