UNWANTED

Kabanata 1

Kabanata 1

Baby

"Aalis ka?" tanong ko sa kanya ng maabutan ko siyang nag aayos ng kanyang kwelyo. Ito ang unang araw ng pagsasama namin bilang mag asawa. Hindi niya ako sinagot, he carried on with the task of fixing himself, meticulously tending to each detail with a deliberate focus, ensuring that every aspect of her appearance or state of being was attended to with care and precision.

"Nagtext si Albert, get together daw bago siya lumuwas ng Korea" saad ko. Bago pa kami ikasal, lahat ay maayos at tahimik. Nakipagkaibigan ako sa lahat ng kaibigan niya, naging tropa ko na rin sila. Kasama sa barkada sina Albert, Cad, Lou, Danna, Kara, at siya. Hindi ko inaasahan na magiging ganun kadali maging close sa kanila, pero nangyari iyon dahil sa kanya.

"May usapan kami ni kara" He said. Hindi niya ako tiningnan, nanatili siya sa harap ng salamin. Si Kara. Napailing ako. Bago ako dumating sa eksena, sila na ni Kara. I just ruined whatever they had. Kaya kahit noon pa man, hindi kami naging okay ni Kara. Pero hindi ko alam kay Danna kung bakit mas gusto niya ako kaysa kay Kara, sabi daw nila mas bagay daw ako kay Yano. Aaminin ko, medyo pasaway ako, palaging nakukuha ang gusto at may pahkamaldita. Si Kara, siya 'yung mabait, mahinhin, at parang prinsesa. Pero hindi ko maintidihan kung bakit galit na galit sina Albert, Danna, Cad, at Lou sa kanya. Sabi lang nila, kahit matagal na nilang kakilala, hindi nila feel 'yung ugali niya. Parang mabait lang sa harap pero may tinatagong sama ng loob. Pero iba si Yano, he sees something different in her. Kung pwede nga lang, parang gusto niyang itakwil na kami, wag lang si Kara. Dahil for Yano, Kara is his world.

"Nasa pilipinas pala siya? Why didn't she attend the wedding?" I asked. Duon ko nakuha ang atensyon niya. I'm aware that Kara is currently in the Philippines. It seems she harbors some bitterness, which might be the reason behind her absence at the wedding. It's as if there's a lingering sentiment that kept her from participating in the celebration.

"Nang iinsulto ka ba?" bugaw niya. Umiling ako.

"Nagtatanong ako, yano" pangangatwiran ko.

Bumalik siya sa pagharap sa salamin at sa pag ayos ng sarili niya. I smiled with a hint of bitterness. Magkikita nga pala sila ni kara, kaya pala halos isang oras na niyang inaayos ang sarili niya. Kailan niya ako paglalaanan ng oras kagaya niyan? Hmm, asa pa ako. Hindi iyon mangyayari. Samantalang kahapon, Sa kasal namin. Ni pulbo hindi niya nagawang ilagay sa mukha niya. Gulanit rin ang damit niya. Hindi naayos ang necktie niya. Hindi nasuklay ang buhok.

"Hiwalayan mo na siya." utos ko. Natigilan siya sa pagsuklay at sandaling nagtama ang paningin namin sa salamin, hindi na niya kailangang lumingon sa akin dahil sa repleksyon ko sa salamin. Duon kami naglabanan ng tingin. I smirk, gaya ng nakagawian.

"Ass hole!" singhal niya.

"Jerk!" bulyaw ko rin. Nakita kong napalunok siya at nag igting ang mga panga. He brush his fingers through his hair at duon na ako hinarap.

"Isn't it enough that I married you? Stop worrying about my personal life. Focus on yours!" umiling ako bago siya tinaasan ng kilay.

"You are my life, that's why I'm worried." Pagpapakatotoo ko. Nalunok yata niya lahat ng pasensya niya ng muli akong nilingunan. Mapupusok ang mga tingin na ipinupukol niya sa akin.

"I married you, so leave me and Kara alone. That should be enough. Stop tormenting me. Please don't completely destroy me, Devon." halos pakiusap niya. Ramdam ko ang nagbabagang galit sa loob niya. Napailing ako dahil nagdulot iyon ng sakit. Pinakasalan lamang niya ako. But nonetheless, yun lamang ang kaya niyang ibigay sa akin. He even hate my guts.

"Did I.... Did I destroy you?" tanong ko, kahit narinig ko naman yung sinabi niya. Clear and loud. Pinaningkitan niya ako ng mata. Wala akong nagawa kundi ang tanggapin ang nakakamatay na titig niya. Nang hindi ko na makaya, binaling ko nalang sa tv ang atensyon ko, hinanap ko ang remote at binuksan iyon. Umupo ako sa kama, at hindi na muling nilingon pa si yano. Hanggang sa naramdaman ko ang pagbagsak ng pintuan ng kwarto. He probably gone. Napabuntong hininga ako. Sapat na nga ba dapat ito? Ihiniga ko ang sarili ko, bago ko naisipang tawagan si danna. Danna had been my best buds. Hindi sila close ni kara kahit noon pa. Mas close siya sa apat na boys. Hindi daw niya gusto ang ugali ni kara. Si yano nga lang ang nakakatagal doon eh. Ayon ang kwento nila sa akin. Kung hindi lamang siya anak ng tita ni Lou, hindi nila iyon magiging barkada.

"Dans.." agad kong bungad sa kanya ng sagutin niya ang tawag. "Hey, morning Mrs. Kim" she shouted, nailayo ko pa ang cellphone dahil sa tinis ng boses niya. "Stop shouting, you song bird!" sambit ko, tinawanan lamang niya ako.

"Tch. Musta ang unang araw ng may asawa?"

"Wala, nandun siya sa kirida niya." Natawa siya sa naging sagot ko, siguro kung kaharap ko siya ngayon ay nasampal na niya ako.

"Feel na feel mo girl hah, Ikaw nang agaw, remember?" Kahit kailan talaga ay napaka straight forward nitong babaeng 'to.

"Hindi ko kasalanan" pagmamatibay ko.

"Hoy, Inano mo nga ba si yano? Diba, pinikot mo?" muli ay humagalpak siya ng tawa. Mapapatay ko na talaga tong babaeng 'to once na magkita kami.

"Hindi ko kasalanang, nabuntis ako, ang kasalanan ko lang, ay yung nagpabuntis ako." Muli kong narinig ang pigil na tawa niya. Ngunit hindi rin niya napigilan. Humagalpak siya ng tawa.

"Anong pinagkaiba niyon, girl?" tanong niya na may halong pang aasar.

"Ginusto niya naman ah, kaya bakit ako ngayon ang buntunan ng sisi?" para akong batang nagmamaktol. Napahawak ako sa maliit kong tyan at napangiti. Baby!

"Kasi nga, at first. You plan it na. Nako devon, Ikaw lang rin masasaktan sa pinagagagawa mo."

"I already have him--"

"Not him, only his name." pagpapatuloy niya sa sinasabi ko. Nabuo ang hininga ko, at hirap ko iyong inilabas ng mapuno na. I already feel the tension of this conversation at kung saan ito papatungo.

"Be strong, devon. Not for yano but for your baby. okay?" ramdam ko ang bigat ng loob niya habang sinasabi iyon, Ang awa at buong pusong pagmamalaki.

"Alam mo ba, mahal na mahal ka namin, girl? Ikaw ang nagbibigay ng kulay at saya sa aming buhay, parang si Devon sa isang mundong puno ng Kara, diba? Your presence is like a bright light that illuminates our days, and we treasure every moment spent with you. We're grateful to have you as a constant source of joy in our lives." Sambit niya. Muli ay hinaplos ko ang aking tyan. Oo, siya ang magiging lakas ko para kay yano.