ภายในห้องมืดมิดที่ไม่ต่างอันใดกับคุกใต้ดิน มีเพียงเสียงของลมหายใจที่ดังแผ่วเบาดังมาเป็นระยะๆ ร่างบอบบางของหญิงสาวนอนหลับใหลอยู่บนพื้น ท่ามกลางความเย็นชื้นของพื้นห้อง แม้แต่กองฟางสักเส้นก็ยังไม่มีไว้รองกาย ร่างผ่ายผอมที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกของหญิงสาวนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นราวกับจะรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผลลึก เส้นผมสีดำพันกันหนาแน่นยาวระพื้น
ในห้องมืดมิดคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นประหลาดราวกับกลิ่นสาบเดรัจฉาน ดวงตาเรียวเล็กค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ นัยน์ตาสีดำทอประกายหมองหม่น ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างสังเวชตัวเอง
ความรักก็ดี ความเกลียดก็ดี ตอนนี้มีอะไรให้นางต้องอนาทรร้อนใจไม่ ความดี ความเลว สุดท้ายแล้วมีผู้ใดคอยกำหนดหรือขีดเส้นแบ่งไว้ หากฟ้าดินมีเมตตาจริง คงไม่ทอดทิ้งให้ตัวนางต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้กระมัง
“นี่นะหรือ...คือผลตอบแทนที่ข้าสมควรที่จะไ
