ยามวิกาลดึกสงัดไร้เสียงผู้คน ลมเย็นๆ จากด้านนอกค่อยๆ พัดกรูเข้ามาผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้ บนเตียงนุ่มมีร่างอรชรของหญิงสาวนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายกาย
ในความมืดมิดมีเงาร่างหนึ่งกำลังค่อยๆ เคลื่อนกายเขามาใกล้ร่างบอบบางที่นอนหลับใหลอย่างช้าๆ นัยน์ตาสีนิลลอบมองหญิงสาวเป็นระยะ
ทันใดนั้นเสียงใสๆ ของเยว่ซินก็เอ่ยถามขึ้นอย่างล่วงรู้อนาคต “เจ้ามาแล้วรึ?”
ริมฝีปากบางของเว่ยเฟยหลิงหยักยิ้มขึ้นมาในทันที “จุ๊ๆ...ข้ามิควรจะดูเบาเจ้าเลยจริงๆ…ซินเอ๋อร์ของข้า”
ใบหน้างามแสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์ในทันที “มิทราบว่าคุณชายเว่ยมาหาข้ามีธุระอันใด?”
ไม่ใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าในคืนนี้จะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาหานาง แต่นางไม่คาดคิดว่าบุรุษที่มาพบตนในราตรีนี้จะเป็นเขาไปได้
เยว่ซินไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมช่วงนี้พอนางคิดถึงหน้าเขาขึ้นมาทีไร ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกี่ยวกับชายผู้นี้กลับดูเรือนรางเป็นปริศ
