ภายในเรือนส่องนภา
ร่างอรชรเยี่ยงอิสตรีของมู่หยางจงนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงไม้อย่างไม่อนาทรร้อนใจต่อสิ่งใด ดวงตาคู่งามเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนพริ้มหลับตาลงอย่างสบายใจ กลิ่นกำยานหอมอ่อนๆ กำจายไปทั่วห้อง ชวนให้ผู้ที่สูดดมเคลิบ เคลิ้มราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งนิทรา
ในเวลานี้เองบุรุษชุดดำเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างขอบเตียง ใบหน้าหยาบกระด้างส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้ชายหนุ่มอย่างเปิดเผย
“มาแล้วรึ?” เสียงอ่อนหวานของร่างแน่งน้อยเอ่ยขึ้น ชายชุดดำจ้องมองร่างอรชรตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม นัยน์ตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เย้าของมู่หยางจงเป็นประกายขึ้นมาทันที มือเรียวงามดุจหยกขาวเอื้อมมาลูบแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามมัดๆ อย่างช้าๆ พลางส่งสายตาเชิญชวนให้บุรุษตรงหน้าเคลื่อนกายมาหาตน
ชายหนุ่มชุดดำนั่งลงอย่างว่าง่ายราวกับต้องมนต์สะกด มือหยาบกร้านเอื้อมไปจับมือขาวเนียนขึ้นมาสูดดมทันที
“คุณชายของ
