ยังไม่ทันที่สาวใช้จะพูดจบ ฝ่ามือของชายหนุ่มก็ฟาดลงตรงหน้าหญิงสาวเป็นรอยแดงในทันที
“สารเลว! เสียแรงที่ข้าเลี้ยงดูเจ้า แต่สุดท้ายกลับทำเรื่องโง่เง่าไร้ความคิด” มูหยางจงปรายหางตาไปที่หลวนชุน“จัดการนางเสีย...แล้วอย่าให้นางได้ปริปากพูดกับผู้ใดได้อีก”
ใบหน้าหยาบกระด้างของหลวนชุนแสดงออกถึงความหื่นกระหาย “ให้ข้าจัดการอย่างไรก็ได้ใช่หรือไม่?”
ใบหน้างามฉายแววอำมหิต “แล้วแต่เจ้า”
“ไม่นะเจ้าคะ…คุณหนูช่วยข้าด้วย…ไม่!!”
เสียงฉีกขาดของเสื้อผ้าดังขึ้นจากห้องข้างๆ จากนั้นไม่นานเสียงครวญครางก็ดังแว่วออกมาไม่ขาดสาย เพียงชั่ว อึดใจเดียว เสียงกรีดร้องของหญิงสาวก็ดังแว่วขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะค่อยๆ หายไปกับความเงียบยามราตรี
หลวนชุนเดินเข้ามาในห้องด้วยเหงื่อโทรมกายพลันดึงร่างอรชรเข้ามาในอ้อมอก “ข้าจัดการนางให้เจ้าแล้วนะ คนดีของข้า”
ดวงตาคู่งามฉายแววชิงชัง “หวังเยว่ซิน…แม้เจ้าจะหนีข้าไปไกลสัก
