Elara sabaha karşı uykusuzluğun ağırlığıyla yatağından kalktı. Geceden beri mühür boğazında yanıyordu; her nefeste biraz daha fazla acı veriyor, sanki içeriden onu yakıyordu. Parmaklarıyla mühürü tuttuğunda kalbinin ritmiyle birlikte titreştiğini hissetti. Sanki mühür, kendi yaşamıyla aynı frekansta atıyordu.
Aynanın karşısına geçtiğinde, gözbebeklerinin etrafında ince gümüşi bir halka gördü. Bir an için kendi yansımasına yabancı birini izliyormuş gibi hissetti. Avcı soyunun işareti, damarlarının derinliklerinde dolaşan eski bir çağrıydı bu.
Kapı aniden aralandı. Lucien, sessiz adımlarla içeri girdi. Yüzündeki ifade kararlıydı, fakat gözlerinde fark edilmesi zor bir endişe titreşiyordu.
“Artık saklanamayız.” dedi kısık bir sesle. “Mühür seni uyandırıyor, Elara. Ve bu, gölgelerin de seni
