Elara gün doğumundan önce uyandı. Gökyüzü hâlâ koyu mavi, ormanın üstüne ağır bir sis çökmüştü. Mührün derinlerinden gelen yanma, geceden beri dinmemişti. Sanki bedeninin içine kazınan işaret, her nefeste daha da keskinleşiyordu. Elara, titreyen ellerini boğazına götürdü; zincirin ucundaki mühür sıcak bir köz gibi tenine yapışmıştı.
Yatağının kenarına oturdu, odasının sessizliğinde kalbinin çarpışını dinledi. Son günlerde yaşanan her şey—geçit, arena, ışıkla gölge arasındaki çatışma—onu olduğundan çok daha hızlı tüketmeye başlamıştı. Ama aynı zamanda, içinde kabaran bir güç de vardı. Onu korkutan, bu gücü kimin şekillendireceği sorusuydu. Lucien mi? Raphien mi? Yoksa tamamen kendi iradesi mi?
Kapı sessizce aralandı. Lucien, karanlık gölgelerin arasından göründü. Üzerinde uzun, siyah pele
