ผูกรักผูกพัน

"หนูน้อยลงไปได้แล้วครับ อาจะทำงาน"คอปเตอร์ที่ง่วนอยู่กับเอกสารกองโต ใช้มือตบสะโพกผายเบาๆแล้วบอกให้ร่างสมส่วนลงจากตักเพื่อที่เค้าจะได้ทำงานสะดวก เพราะท่าที่หนูน้อยนั่งมันดูล่อแหลมเกินไปใจคอเค้าไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว กระโปรงนักศึกษาที่สั้นมันร่นขึ้นมาจนถึงขาอ่อน ไหนจะหน้าอกที่อวบอั๋นมันแทบจะปริเมื่อในชุดนักศึกษาเพียงแค่นั้นก็ทำให้คอปเตอร์หายใจลำบากมากพอแล้ว หนูน้อยซบหน้าลงพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็ก พร้อมกับส่งแขนเรียวเล็กกอดเอวสอบอย่างแนบแน่น หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่ บั้นท้ายกลมกลึงบดเบียดเข้ากับกายหนาที่เธอหวงแหนมาตั้งแต่เล็กๆอย่างตั้งใจ "อย่าให้ต้องดุนะหนูน้อย พูดดีๆไม่เคยฟังแก่แดดขึ้นทุกวัน"คอปเตอร์ดุขึ้นจนหนูน้อยก็ใจเสีย เธอโดนแบบนี้เป็นประจำแต่ก็ไม่เคยชินสักครั้ง ได้แต่ทำตัวไม่สนฝืนทนยิ้มอย่างไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ใจเจ็บ "ทำไมอาเตอร์ชอบดุหนูน้อย ถ้าหนูน้อยรู้ว่าโตมาแล้วอาเตอร์จะห่างเหินกันแบบนี้ หนูน้อยขอเป็นหนูน้อย 6 ขวบ ที่อาเตอร์ทั้งรักทั้งเอาใจใส่ดีกว่า" "เพ้อเจ้อหนูน้อย"คอปเตอร์เอ็ดอย่างขึ้นเสียง "อื้อ ทำอะไรก็ไม่เคยดีหรอกหนูน้อยคนเนี้ย เพ้อเจ้อตลอดแหละ"จมูกรั้นเริ่มขึ้นสีเสียงตัดพ้อเริ่มแทรกขึ้นให้ได้ยิน เธอขยับตัวลงจากตักแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวเพื่อรอคอปเตอร์ทำงานจนเสร็จแล้วไปส่งเธอที่คอนโดเหมือนเช่นทุกวัน ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยหนูน้อยย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดที่แผ่นดินพ่อของเธอซื้อให้เป็นของขวัญ ทุกอย่างปลอดภัย สะดวก สบาย ใกล้มหาลัย แต่ก็นั่นแหละทุกคนก็ยังเป็นห่วงหนูน้อยอยู่ดี เธอโตแต่ตัวแต่ความคิดก็ยังเป็นเด็ก เด็กจนชนิดที่ว่าเจอคอปเตอร์ผู้เป็นอาไม่แท้ดุอยู่บ่อยครั้ง ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก "ขออนุญาตค่ะ"เสียงหวานๆที่เอ่ยขออนุญาตทำให้ เด็กสาวที่นั่งหน้างอง้ำถึงกับคิ้วขมวด ยิ่งได้เห็นร่างอวบๆที่ใส่ชุดจนรัดโชว์ร่องนมจนไม่นึกถึงกาลเทศะเดินถือเอกสารเข้ามาทำให้หนูน้อยหัวร้อนจนแทบอยากร้องกรี๊ด "ที่นี่บริษัทค่ะไม่ใช่ซ่อง ถ้าคุณจะแต่งตัวแบบนี้ใส่บิกินี่หรือแก้ผ้ามาก็ได้ค่ะ"หนูน้อยว่า มองอีกคนจนตาเขียวด้วยความไม่พอใจ วิเวียนแกล้งทำเป็นตัวสั่นทำท่าทางหวาดหวั่นหวาดกลัวจนหนูน้อยรู้สึกว่าเธอกำลังแสดงละคร "ตอแหลสุดๆ"หนูน้อยพูดคำไม่น่ารักอย่างลืมตัว หลงลืมไปว่าอาเตอร์ไม่ชอบให้หนูน้อยพูดคำพวกนี้และทุกครั้งเธอจะไม่พ้นโดนดุ "หนูน้อยขอโทษคุณวิเวียนเดี๋ยวนี้ครับ"ดวงตาคมมองมาที่หนูน้อยตั้งแต่รู้ว่าคุณวิเวียนเดินเข้ามา และสิ่งที่หนูน้อยพูดออกมาถึงกับทำให้คอปเตอร์ปวดหัว ต่อให้คุณวิเวียนเค้าจะแต่งตัวไม่สภาพหนูน้อยก็ไม่มีสิทธิ์วิจารณ์หรือว่าบุคคลอื่นแบบนั้น เค้าไม่อยากให้ใครๆมองหนูน้อยเป็นเด็กไม่มีมารยาท เพราะที่บริษัทจะมีฝ่ายตักเตือนเรื่องการแต่งตัวอยู่แล้ว หนูน้อยไม่จำเป็นต้องพูดหรือถ้าจะพูดต้องไม่ใช่คำไม่น่ารักพวกนี้ "…" หนูน้อยเงียบและนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คอปเตอร์ต้องใช้ไม้แข็งขู่ขึ้น "งั้นอาจะลาออกไม่กลับมาทำงานที่นี่อีกแล้ว อาไม่ชอบเด็กดื้อ เด็กดื้อที่พูดอะไรไม่ฟัง เด็กดื้อที่ทำตัวไม่น่ารักอย่างหนูน้อย อาเบื่อ"คอปเตอร์จะย้ำคำพวกนี้เสมอ ย้ำจนหนูน้อยรู้สึกว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาอาเตอร์คนนี้ "นะ…หนูน้อยขอโทษค่ะ"คำขอโทษที่ไม่เต็มใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหล เธอโดนอาเตอร์ดุต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น โดยที่ไม่สนใจเลยว่าหนูน้อยคนนี้รู้สึกแบบไหน ทุกวันนี้ต่อให้เธอร้องไห้งอแงแค่ไหนอาเตอร์ไม่เคยเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ ไม่เคยโอ๋ไม่เคยปลอบเหมือนที่ผ่านมา จนเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่สำคัญ