Prologue
This is not actually on my plan...
Basta ang alam ko lang ay kuntento na ako sa aking naku-kuha araw-araw na hindi man lang ako nag a-aksaya ng pawis or let say nahi-hirapan.
Then ang lahat nang atensyon sakin paligid ay hindi nagsa-sawa mag padama kung gaano kalaki ang nai-ambag ko dito sa mundo, mapa-segundo man o minuto.
Pero bakit?
Bakit ako nahantong sa ganitong sitwasyon? Na tila ba'y hindi ko na hawak ang aking oras.
Na kahit kontrolin ko man at pigilan, ay hindi ko pa rin sya maalis-alis sa aking isipan?
Wala sanang problema na kahi-hi-natnan kung ang pagsubok na hinaharap ko ngayon ay hindi ganoon ka komplikado at masakit sa ulo.
Subalit...Kung iisipin pa lang ang kanyang pangalan, wala pa rin akong makuha na dahilan kung bakit...
Kung nakaya nyang sirain ang masaya at na, na-nahimik kong araw.
And worst, she's just a nerd! A filthy, disgusting nerd!
Sa pagtama pa lang nang aming mata parang gusto ko na ihinto ang mundo upang pahirapan sya.
But oh well, that doesn't change the fact na baka dahil sa pag pa-pahirap ko sa babaeng yun, ay iyon rin pala ang dahilan kung bakit ako unti-unting nani-nibago.
Like it seems that the quote that I read not so long ago;
'Whenever you feel crushed, under pressure, pressed, or in darkness, you're in a powerful place of transformation.'
So instead na pang-hinaan sya ng loob, pati ako ay parang nada-damay rin sa aking ginagawa na sama nang loob. Oh, f*ck It!
------------------
mashiro99~